Florian Wolff opent de avond en doet dat in semi-akoestische setting. Hij speelt zelf akoestische gitaar en zijn bandgenoot (en huisgenoot) Marlon Penninkhof de elektrische gitaar. De nummers verraden direct waar de artiest goed in is: knappe popliedjes met een vleugje soul die op 3FM niet zouden misstaan. Denk aan een artiest als John Mayer. De nummers gaan er bij het publiek in als koek, maar het optreden wordt nergens te simpel of gemakkelijk. Wolff verbaast menigmaal door zijn stem en gitaar te loopen en zo live een opeenstapeling van geluid te produceren. Daarnaast produceert Penninkhof de mooiste gitaarpartijen die de muziek prachtig ondersteunen. Dit houdt de set afwisselend en blijft zo het hele uur lang boeien. Helaas is de muzikale kwaliteit van de individuele nummers soms wat te laag, maar doordat Wolff een uitstekend performer is deert dit nauwelijks. Een goed geplaatst grapje tussendoor doet al wonderen. De uitgeklede versies van de nummers doen sowieso benieuwen naar de band in volledige bezetting.

Ook Marten de Paepe houdt bij zijn optreden de stekker erin en heeft zelfs een volledige band meegenomen. Deze zet een sterke show neer waarbij De Paepe’s stem en zijn liedjes voorop staan. De songs worden steeds op verschillende wijzen ingekleurd. Island In The Sea klinkt duister en psychedelisch, What You Need This Silence For met zijn catchy refrein is de perfecte single, en In The Morning hangt lekker in de tempowisselingen. De muziek is gebaseerd op die van de grotere Amerikaanse songwriters, maar De Paepe’s nasale stem maakt het ook zeer eigen. En dan die band! Ook hierin speelt Penninkhof een robbertje mee, aangevuld met drummer Mischa Porte en bassist Jesse Borger. Deze muzikanten zijn duidelijk goed op elkaar ingespeeld, want het klinkt allemaal retestrak. De Paepe lijkt in het begin van de set wat moeite te hebben de goede stemming te vatten, mogelijk veroorzaakt doordat zijn stem en gitaar wat schel staan afgesteld. Maar dit is slechts een kleine kanttekening bij een prachtig optreden. Dat De Paepe een songwriter is met een voorliefde voor melancholie mag duidelijk zijn; dat hij ook met zijn band weet te rocken is nieuw. Daarmee zet hij een grote stap vooruit van solomuzikant naar frontman. Die rol gaat hem vanavond prima af.

De opkomst voor deze avond is redelijk, maar kan nog een stuk beter. Wellicht is de concertreeks nog te onbekend of kan Luxor Unplugged duidelijker uitdragen wat een talent ze in huis halen. Aan de kwaliteit van de bands zal het niet liggen.