Voordat het zover is moet er eerst door de set van bevriende muzikanten The Juice heengeworsteld worden. Deze kameleon, die al onder menig bandnaam en met wisselende muziekstijlen heeft gespeeld de afgelopen jaren, is nog niet veel verder gevorderd dan de begindagen. De band heeft ditmaal aardige ideetjes gejat van andere bands en artiesten (Infadels, Jamiroquai, LCD Soundsystem) en deze verpakt in eigen liedjes. Helaas vergeet men een strakke live-uitvoering, waardoor het middelmatige optreden behoorlijk richting de negatieve zijde kantelt. Geen drumbreak is op maat en ook de Bee Gees-koortjes als grande finale kunnen de feestvreugde niet verhogen. Hoewel de band een vriendelijke en aantrekkelijke presentatie heeft blinkt het optreden nergens in uit. De kameleon blijkt een grijze muis te zijn.

Hopelijk doen The Cohens dat een stukje beter of minimaal interessanter; het wás immers een eigenwijs bandje... Al moet gezegd worden dat de soundcheck van het drietal in de schijnwerpers dat niet doet vermoeden. Hemeltjelief, “wat zingt die zanger vals,” aldus een oplettende bezoeker. Pech voor deze toehoorder, want dat blijft het heerschap tot het einde van de set doen. Joost tergt zijn publiek zoals dat van hem bekend is. Ook de Cohens-setlist is zoals dat van The Cohens bekend is. Eigenlijk is er dus helemaal geen nieuws onder de zon: The Cohens leven nog en doen wat ze tot op heden steevast gedaan hebben. Ware het niet dat de nummers de relatief korte tijdsgeest maar nauwelijks hebben doorstaan. Het is leuk om enkele jaren na dato ‘one-two-three-four-firecracker’ weer eens te horen. Maar daarmee is de kous ook af. The Cohens missen alle urgentie en de ‘dwangbuispop’ (zoals men het zelf placht te noemen) lijkt inmiddels versleten tot een dun vlasje dat makkelijk in het gareel te houden blijkt.

De drums en toetsen zijn wat strakker dan bij de eerste band deze avond, dus dat is een aangename verwelkoming. Ook de vlotte nummers blijven het zeker aardig doen voor de eigen fans maar deze slapen in wanneer de band gas terug neemt. Normaliter komt dit de dynamiek van een optreden ten goede, in dit geval niet.

De aangemeten psychoten-presentatie verhult niet dat The Cohens het studentikoze karakter niet is ontgroeid. Enkele leuke deuntjes ten spijt is deze (weder)opstanding van The Cohens een behoorlijk overbodige. Het mist gemeende opstandigheid en diepgang. Doe de schnabbelende Job de groeten en ga, net als hij, maar gauw met pensioen.