Nee, the Gathering is een club die zichzelf blijft uitdagen en op elke plaat de spanning opzoekt met nieuwe geluiden, samples en samenwerkingen met andere artiesten. Sterker nog, de bandleden hebben zelf ook succesvolle soloprojecten, zoals het supertoffe Grimm Limbo! Niet voor niets zijn deze (voor een groot deel) Ossenaren nog steeds populair.

Na een lange zoektocht naar een nieuw boegbeeld ter vervanging van Anneke van Giersbergen is the Gathering alweer voor de tweede keer de samenwerking met Noorse zangeres Silje Wergeland van de Noorse band Octavia Sperati aangegaan. Met haar hoge bereik, fysiek vergelijkbare uitstraling en engelachtige stemgeluid is deze sopraan een waardige opvolgster. De plaat past daardoor volledig in de reeks muzikale uitspattingen die de band rijk is.

Over het algemeen kiest de band wederom voor lange nummers met een symfonisch geluid. De toetsen overheersen en daar waar de gitaar bij het geheel betrokken wordt, is dat subtiel. Iets te subtiel voor de fans van het eerste uur wellicht, maar precies goed voor de nummers die op deze plaat staan. De metal en rock van weleer is daarmee behoorlijk naar de achtergrond gedreven en men kan tegenwoordig zelfs van een indieband gaan spreken.

Dit is positief aangezien Disclosure een topproductie betreft, waarin het hele scala aan voorbijkomende instrumenten en samples goed op elkaar is afgestemd. De muziek ligt gemakkelijk in het oor en is toch uitdagend. Het is een echte sfeerplaat, die tot stand is gekomen door een jarenlange samenwerking van een stel goede muzikanten.

Een negatieve uitleg van het bovenstaande is dat er bij iedere nieuwe plaat steeds weer een beetje minder rock te bemerken valt. Liefhebbers van hun grootste hit Strange Machines zullen nu toch echt moeten accepteren dat die tijden voorbij zijn.