Een uur later dan aangekondigd betreden de vijf dames van Planet Eyelash het podium. Na de eerste paar nummers lijk je twintig jaar terug te zijn gegaan in de wereld van de punkrock. Door de nonchalante zangstijl van Iris en de barré-akkoorden van gitaristen Claire en Marjolein krijgt dit optreden al snel een aardig rauw karakter. Het geheel wordt opgefrist met popachtige gitaarlijntjes. Af en toe rommelt het tussen de gitaren en is de zang niet even zuiver. Sporadisch schiet drummer Nellie bij als tweede zang en daar mag absoluut meer van te horen zijn. Bassist Arina probeert zichtbaar een connectie te vinden met haar bandleden die vooral gefocust zijn op hun spel. Het is niet al te druk in Absolute Zero, waardoor het moeilijk is om binding te krijgen met het publiek. Planet Eyelash blijft daarom vanavond met alle tien de benen gegrond aan planeet aarde.

Het treft de luisteraar geen blaam wanneer hij niet meteen aan een klein gevogelte denkt bij Sticky Tits. Met een ‘geen gezeikattitude’ in zang, spel en presentatie brengt de band een flinke set rock ’n roll ten gehore. Af en toe is er wat surf te bespeuren. Opvallend zijn de verdienstelijk strakke drumpartijen van Marius. Samen met basgitarist Merijn zorgt hij voor een solide basis. De gitaarpartijen van Pepijn zijn rauw, evenals zijn stem. Door het lage gegrom komt de zang soms niet goed uit de verf. De heren staan er zelfverzekerd: een excuusje voor een verkeerd basloopje, jammend wanneer een gitaarsnaar vervangen moet worden en stemmen op het gehoor. Stress is niet welkom op het podium. Sticky Tits vliegt constant hard waardoor het op een gegeven moment een trucje lijkt dat, toegegeven, strak wordt uitgevoerd. Met covers van Elvis Presley (Hound Dog), Isaac Hayes (Chocolate Salty Balls) en zelfs hun versie van het openingsnummer van Batman uit de jaren zestig, brengen zij echter een feest van herkenning bij het publiek.