Met drie dames en één heer sterk verzorgen The Jacks de aftrap van een zeer succesvolle zondagavond op het tweede podium. Binnen de kortste keren is de tent goed gevuld met een publiek dat duidelijk wordt gegrepen door de toegankelijke nummers.

Zangeres Marcia Savelkoul heeft een krachtig ietwat hees stemgeluid en weet daarmee de sound van de band goed te kleuren. Ze weet enkele tonen hoog af te buigen, waardoor haar stem een wat jankende klank heeft. Dit is met vlagen te overheersend, maar haar stage performance mag er wezen. Deze dame heeft een goede uitstraling en zij weet de aandacht vast te houden. Daarnaast vallen de gitaarsolo’s van Estelle Stijke op. Zij weet de nummers te overgieten met een flink rock-‘n-roll sausje. Dit biedt een prettige afwisseling. Voeg daar de strakke basslijn en speelse drums aan toe en het cirkeltje is compleet. De drumster speelt vanavond overigens een thuiswedstrijd, aangezien zij zelf afkomstig is uit Zieuwent.

De band is goed op elkaar ingespeeld en er wordt een leuke show neer gezet, maar zij kiezen wel paaseieren voor hun geld. Gezien het feit dat meer dan drie nummers covers zijn. In een set van amper 45 minuten is dit wel wat veel. Weliswaar sfeerverhogend, maar voor een band die eigenlijk prima eigen materiaal bezit, is het een overbodige luxe.

Anneke van Giersbergen opent het hoofdpodium op 1e Paasdag. Om precies 21.00 uur begint Anneke van Giersbergen met de gehele band te spelen en… Yes, Anneke is weer terug op de rockbasis.

Na een aantal avonturen de afgelopen vier jaar, waarbij de muzikale nadruk toch wat anders lag, is het vanavond weer Anneke en de Rock band. De zang, het plaatje, de band, het klopt allemaal. Sfeervolle nummers, goeie arrangementen. En het rockt! Een band met een bezetting van vijf man, waarvan één vrouw, vormt de basis van een vette sound. De toetsen geven soms een symfonische touch (strijkers) en op andere momenten zijn de electronics weer present. De beide gitaren geven een mooi tapijt, waarmee Anneke’s mooie heldere stemgeluid prima contrasteert. De close harmony met de toetseniste Annelies Kuijsters (Ex Krezip) is goed en beide stemmen passen prachtig bij elkaar. Het is een uur lang prima muziek luisteren en kijken naar een zangeres die ook technisch veel kan. Niet altijd vanzelfsprekendheid in rockland. Toch is er één minpuntje, namelijk het zaalgeluid. Het duurt bij de wisseling van verschillende nummers enkele minuten voordat de zang weer goed in de mix staat.

Bij het aanschouwen van de mannen van Black Bottle Riot heb je even het idee dat je ergens in een rokerig café aan de andere kant van de wereld staat. Gehuld in cowboylaarzen, hoeden en strakke broeken, wordt de blues-rock op het publiek afgevuurd.

Meteen al bij het eerste nummer maakt de band duidelijk niet te doen aan rustige opwarmingsrituelen. Gelijk wordt het nummer ‘Bright Light City’ ingezet en daar kunnen natuurlijk de cheerleaders uit de videoclip niet bij ontbreken. De mannen stralen plezier uit en weten dit duidelijk over te brengen op het publiek. Samen met de cheerleaders gaat het dak eraf. Het mag duidelijk zijn: de geest is uit de fles.

Gitarist Mike Sedee is een imposante verschijning en weet een aardig deuntje te spelen. Naast de nodige solo’s beheerst hij ook de slide gitaar bijzonder goed. Zanger Simon Snel heeft een rauw stemgeluid, dat perfect past bij het geheel. Hij speelt tijdens ‘In The Balance’ ook nog een deuntje op zijn mondharmonica. En alsof dat nog niet genoeg is speelt hij ook nog de tweede gitaarpartijen. Jaap van den Berg weet met zijn bass een eigenzinnig geluid te creëren en legt een rokerig laagje over de nummers. En dan is daar nog drummer, Pieter Hendriks, die met zijn krachtige slag de sound aardig weet te vormen. Tijdens het nummer ‘In The Balance’ weet hij echter de overgangen van vers naar refrein niet geheel soepel te laten verlopen. Maar deze kleine schoonheidsfoutjes kunnen de pret niet drukken.

Het publiek blijft toestromen en de mensen zijn niet meer weg te slaan. Black Bottle Riot weet te imponeren. Je kunt niet om ze heen. Met een wild enthousiasme en eigenzinnige, maar toch makkelijk toegankelijke, nummers weten zij het Paaspop festijn in feeststemming te krijgen. De toon is gezet en deze geest hoeft niet meer terug in de fles.

Als Gentlemen of Verona het eerste nummer inzetten, is het goed om de gordels aan te spannen en de veters van de schoenen vast te maken. Het zou kunnen gebeuren dat je anders volledig uit je schoenen geblazen wordt. De muziek komt als een sneltrein over je heen. Garage rock met een ongelooflijke energie. De band is een geoliede machine en het gaat maar door gedurende de hele set. Alles klopt bij Gentlemen of Verona, steengoede composities, goed gearrangeerd en fabelachtig getimed. Met als cherry on the cake: de performance.

Debby Termonia, de frontvrouw, ziet er niet alleen goed uit, ze beschikt ook over een behoorlijke strot. Ze kan schreeuwen, grommen en hijgen. Maar echt zingen kan ze ook. Ze brengt de energie van de nummers perfect over. Dit geldt ook voor beide gitaristen. Nooit zitten ze elkaar soundswise in de weg. Integendeel zelfs. Aanvullen en toevoegen is het credo. Het samenspel is geweldig en de drums en de bass zijn ook al even strak met zeer goed drumwerk van Kristof Meeuwissen.

Garage rock, bluesrock, psychedelische garage rock. You name it. Er zijn nog veel meer kwalificaties voor Shaking Godspeed gebruikt en geen van de kwalificaties dekt de lading. De Achterhoekse band speelt al tijden interessante nummers die je telkens weer op het verkeerde been zetten. Zo ook vanavond. Garage rock van oorsprong, maar inmiddels veel meer dan dat. Of de term nu bestaat of niet, het is intelligente garage rock. Er gebeuren zoveel interessante dingen gedurende de set, dat het soms moeilijk is de vele wendingen te volgen. Toch blijft er een rauwe basis aanwezig, waar de heren op voort bouwen. Het boeit elke keer weer. De vinnige orgel dat, met soms disharmonische klanken en soms ook weer hele harmonische geluiden, een duidelijke stempel drukt op de authenticiteit van het bandgeluid. Ze zijn authentiek met een geheel eigen smoel. Het rauwe gitaarwerk, de zang, de stuwende drums. De band is erg herkenbaar. Een band die de risico’s niet uit de weg gaat en vooral doet wat ze zelf willen. Een band met een missie die zij verder ontwikkelen buiten de gebaande paden.

Tijdens het concert van Shaking Godspeed blijkt een fan dusdanig enthousiast te zijn dat hij, bij een onfortuinlijke val, zijn been breekt. De band heeft de arme jongen inmiddels voorzien van hun platen, zodat hij toch nog met een goed gevoel kan terugdenken aan deze tweede dag van Paaspop Zieuwent.