Paasconcerten Jacobiberg: regionale popdwarsdoorsnee is zeker geen doorsnee

Traditioneel gemengde line-up herbergt ook dit jaar weer sterk Gelders materiaal

Fred Hubers en Pieter Kwant ,

Het is een bekend repeterend verschijnsel in de fris geverfde Arnhemse Jacobiberg: als je stipt om half negen binnenloopt voor de eerste band, is er nog weinig volk. Maar als je dan een klein uur later achterom kijkt, staat het goed vol en zit de sfeer er steevast in. 3voor12 gelderland liep rond en deed een greep uit de regionale muziekgrabbelton, wat de Paasconcerten feitelijk zijn.

Dit jaar biedt dag één van de Paasconcerten de meeste variatie in stijlen met metal, electro, grunge en singer-songwriter. Naast de grote zaal wordt ook dit jaar weer de Rietveldzaal gebruikt voor de kleinschaliger acts in de genres singer-songwriter en dance.

Rogier Pelgrim vierde de afgelopen tijd de geboorte van zijn ep met een rondje langs maar liefst 38 huiskamers in het hele land. Met zijn lichte, loepzuivere stem profileert hij zich samen met een zangeres en toetsenist als een goed ingespeeld trio. Met name het nummer dat Rogier voor een nieuwe vriend uit Chicago schreef, doet erg sterk aan Sufjan Stevens denken.

En Vélo heeft een druk weekend. Eerst op vrijdag in Locatie Spatie hun nieuwe ep presenteren, op zaterdagochtend paaseieren schilderen en ’s avonds rammelige indiepop op het grote podium van de Paasconcerten spelen. De band heeft zich in korte tijd bijna verdubbeld: na een toetseniste heeft zich ook een extra gitarist bij de band gevoegd. Luchtig, springerig, opgewekt en voller dan voorheen: wat je er ook van vindt, chagrijnig zal En Vélo je niet krijgen!

Rond het trio Achterdochtig hangt een donkere sfeer in de prachtig gedecoreerde Rietveldzaal. Aankondiger Jimmy Deegens van het Nachttheater tracht met zijn voordracht nog een instant breuk tussen drummer Dennis Spee en zanger/gitarist Bram Derksen te veroorzaken, maar tevergeefs. Het driemanschap Achterdochtig zet een oprecht en krachtig optreden neer. De cynische Nederlandstalige teksten in combinatie met de stuwende gitaren en de rauwe stem van Derksen roepen soms een beklemmend gevoel op.
 

Mytron is het nieuwe project van Jacek Janeszewski, die we eerder aan het roer zagen staan van JAG bij het Yordan Orchestra, en solo als Jack Aleister. Mytron speelt elektronische indierock, waarbij Jacek ter zijde wordt gestaan door toetseniste Anne von Freyburg. Zij verzorgt de samples en beats. Boeiend om te zien hoe de ambitieuze Pool zijn dadendrang ook nu weer in de praktijk brengt, maar het experiment van Mytron kan het publiek nog niet massaal aan het springen krijgen.

Krach wendt de Paasconcerten aan om enkele nummers van een nieuw te verschijnen album te testen. Inmiddels zonder de originele With Ice-gitarist Rutger Drenth, gaat het viertal op het eerste gehoor door op de dansbare elektronische rockvoet van de eerste plaat. We wachten af of het grote succes van de eerste plaat doorgezet kan worden op het nieuwe album. Aan het enthousiaste publiek zal het in ieder geval niet liggen: Krach blaast dag één van de Paasconcerten met veel consumptie uit.
 
Bluesrock staat erg laag op de ladder van wat tegenwoordig wordt beschouwd als 'verantwoorde' muziek. Maar als je de vier heren van The Heat bezig ziet, zou je bijna opnieuw gaan geloven in de blues. Ze laten als opener op dag twee zien dat het genre meer is dan afgekloven clichés, zielloze covers en ellenlange gitaarsolo’s over drie akkoorden. Enthousiasme én vakmanschap stralen af van deze jonge honden.
 

Bij Knuckles Of Frisco is het vakmanschap ook aanwezig en zij koppelen dat aan een retecommerciële sound. Eigenlijk is elk nummer van hen kandidaat voor een single. Hoe volwassen hun songs ook zijn, het is jammer dat veel liedjes direct te herleiden zijn naar hun voorbeelden, met Editors en Muse voorop. Knuckles Of Frisco heeft zeker de ambitie, nu nog een eigen gezicht.

Lada! verrast met een set die als een eenheid klinkt en zeer overtuigend wordt gespeeld. De compacte songs doen regelmatig denken aan Snow Patrol of Coldplay, maar dan zonder de inkakmomenten van die bands. Het optreden is groots, gedreven en energiek van begin tot eind. Hulde.
 
Bij Claus weet je al enkele jaren wat je kunt verwachten. Neurotische, hoekige jaren tachtig postpunk met een stevig doorraggende drummer en liedjes die complex maar toch toegankelijk zijn. Deze avond vormt geen uitzondering. Dat de afsluiter, een lullig skaliedje, volkomen haaks staat op de rest van de set zullen we ze maar vergeven.
 

Monokraft maakt het zichzelf erg moeilijk. Compositorisch zoeken ze het vaak in rare wendingen, die totaal geen verband lijken te hebben. Daardoor blijven de ingenieuze indiepopliedjes vaak verscholen achter vergezochte bruggetjes en overgangen. Bij een optreden moet je dan van goede huize komen om deze songs toegankelijk en dynamisch te brengen. Dat lukt niet helemaal. Keep it simple, jongens.

Poor Richard zorgt voor een denderende afsluiting van de Paasconcerten. Hun tomeloze energie wordt samengebundeld in uitbarstingen die de twee-minutengrens niet vaak overschrijden. Snel en hard, dat is hun motto. Doordat de songs van een behoorlijk niveau zijn, is de band ook voor non-punkers leuk om naar te kijken.
 
En zo dampt de Jacobiberg na van weer een succesvolle editie van de Paasconcerten. We zijn benieuwd wat er komend jaar weer voor toffe muziek wordt vervaardigd in de kelders van de Gelderse popscene.