Go Back To The Zoo schudt een golf in de Vereeniging

Van spelen in De Vereeniging naar de afterparty in Merleyn

Tekst: Tim Arets / Foto's: Nout van Deijck ,

Voor openingstijd is het al aardig druk voor de deur van de Vereeniging. Go Back To The Zoo is sinds debuutalbum Benny Blisto ontstegen tot een van Nederlands grootste en bekendste rockbands. Megahit Electric werd vorig jaar nog op Pinkpop door tienduizenden mensen meegezongen. Vanavond presenteren ze tweede plaat Shake A Wave.

Bij binnenkomst in de Vereeniging valt meteen op dat bij Go Back To The Zoo de stoelen voor het grootste gedeelte blijven staan, wat een concert voor een energieke rockband een raar contrast geeft. Gelukkig is voor het podium alles vrij gelaten.
 
Als support act Mozes and the Firstborn begint, is het al aardig druk. De band maakt leuke muziek die doet denken aan The Beatles, The Doors en Dead Moon. De nummers zijn met een blik op het verleden geschreven, maar weet menig jong publiek makkelijk in te pakken met een sterke podiumpresentatie. Alleen de interactie is nog niet helemaal zoals het zijn moet. De band oogt niet nerveus, maar is het misschien wel. Na elk nummer wordt het publiek bedankt en stellen ze zichzelf weer voor. Dit zorgt voor een routineus praatje. Ook de inside jokes van de band laten een verwarde indruk bij het publiek achter.  Het geluid van de Vereeniging is niet optimaal, maar op de helft van de set weet de band hier doorheen te breken. Ze hebben namelijk de hardste nummers voor het laatst bewaard en deze weten dan ook het meest de overtuigen. Vooral de hit in wording I Got Skills overtuigt het grote publiek dat deze band hier verdiend staat. Alleen is net wat meer interactie, bij uitgerekend een publiek dat voor Go Back To The Zoo komt, wel belangrijk. 
 

Go Back To the Zoo is nog niet eens begonnen of er wordt al uitbundig geapplaudisseerd. Waar de band vorig jaar het toepasselijke openingsnummer ‘At The Zoo’ van Simon & Garfunkel had, gebruiken ze nu Ignition van R. Kelly. Een sfeervol rapnummer dat de goede toon zet. Openingsnummer vanavond is Weekend (America), wat ook de begintrack op de nieuwe plaat is. Ruig en hard, doch strak en catchy, net als de rest van de plaat. Alleen lijkt het geluid net als bij Mozes & The Firstborn weer te moeten opwarmen, aangezien het klinkt alsof je van buiten meegeniet van het concert binnen. Aan de bands valt niks te verwijten. Als De Vereeniging ergens berucht om staat, is het wel dat het geluid bij concerten als deze allesbehalve optimaal is. Helaas krijgen de nummers hierdoor niet de aandacht die ze verdienen. De nieuwe plaat is nog beter dan het debuutalbum en hoort dan ook op een volwaardige manier getoond te worden. De band doet er vanavond dan ook alles aan om door deze muur van geluid heen te breken. Aan podiumpresentatie ontbreekt het de band in ieder geval niet. De band deed de afgelopen jaren elke gelegenheid tot spelen aan en vanavond staat de band dan ook zelfverzekerd op het podium. Van spanning valt niks te merken. Het is eerder een relaxte en vertrouwde indruk die de band achterlaat. 

Het publiek klapt net zo gemakkelijk mee bij de nieuwe nummers als bij de bekende hits Hey DJ en Electric, die ervoor zorgen dat de vloer van de Vereeniging trilt op zijn grondvesten. Het zitpubliek  klapt voor een deel vrolijk mee, maar alle zieltjes lijken daar niet gewonnen. Tijdens Hey DJ wordt de persoon Benny Blisto, achter in de zaal in eigen persoon aanwezig, toegezongen. De band geeft op dat moment extra vermogen en de muur van geluid brokkelt eindelijk weg. Zanger Cas geeft zijn stem de volle kracht, waardoor deze eindelijk door het geruis heen lijkt te komen en nu volwaardig zijn positie in het geluid vindt. Ook gitarist Teun stapt menig maal naar voren en bewijst uitgegroeid te zijn tot een zelfverzekerd rockgitarist die voor spannende solo’s weet te zorgen.
 
Een ander minpuntje vanavond zijn de felle lichten, waardoor het publiek  met zwetende shirtjes constant het idee heeft bij een middagshow aanwezig te zijn. We staan net zo in de spotlight als de band zelf. Tijdens het nummer Summer Ends komt goede vriend Rocco van De Staat ten tonele. Geen toetsen, geen koebel, maar rockend op de gitaar, wat hem erg goed afgaat. Toegift I’m The Night draagt zanger Cas aan zijn moeder op. Het publiek zingt hard mee tijdens het refrein. Bij afsluiter I Lov It geeft zowel band als publiek hun laatste sprokkel energie en de show wordt met deze vuige hit waardig afgesloten. De band kijkt tevreden en opgelucht naar het grote publiek en lijkt zelf net zo genoten te hebben.  

Beide bands weten door de blokkades  van vanavond heen te spelen en overtuigen allebei: Mozes & The Firstborn overtuigt een nieuwe belofte te zijn voor de Nederlandse muziekwereld, Go Back To The Zoo laat zien dat ook hun tweede album net zo’n daverend succes kan worden als hun eerste. Beide mogen tevreden terugkijken.
 

Na een goed optreden is een leuk feestje altijd gewenst. Go Back To The Zoo sloeg samen met de DJ’s van Aangebrand de handen ineen om in Merleyn een afterparty te verzorgen. Zowel  een deel van het publiek als vrienden komen na de Vereeniging een drankje drinken en een dansje wagen in Merleyn. Muziek die de band leuk vindt worden aan het publiek ten gehore gebracht en natuurlijk kan er nog even gepeild worden of iedereen genoten heeft vanavond. Een betere dag, namelijk Goede Vrijdag, had Go Back To The Zoo niet kunnen kiezen voor twee geslaagde feesten.