Doom metal, wie is er in de jaren negentig niet groot mee geworden? De trage en triest gestemde muzieksoort, voortbordurend op de akkoordenreeksen van Black Sabbath, kende twintig jaar geleden zijn hoogtepunt. Klassiekers uit het genre, zoals die van My Dying Bride en Anathema, deden menig hart trager kloppen met hun slepende melodieën en logge gebeuk. Ook in Nederland werd er een toontje meegespeeld. Onder andere door Celestial Season, dat met hun tweede langspeler ‘Solar Lovers’ een hele generatie kennis liet maken met doom metal of bevestigde wat de liefhebbers al zo lang dachten; het hoeft niet altijd sneller. Traag is mogelijk heftiger, zeker waar het emotie betreft. Wat ontstond als enige branie moet deze avond nog een keer op de planken worden gebracht. Het al enige jaren geleden gestopte Celestial Season gaat Solar Lovers live en integraal ten gehore brengen. In het knusse Merleyn is de try-out, over enkele weken gaat men trachten het massale Roadburn-publiek ermee te amuseren.

Wat kan de doorgewinterde stoner-/doomliefhebber verwachten? Wel, een heel aardige set ‘doomy’ rock/metal. Het album, dat bij de terugluisterbeurt niet zo briljant is als in het geromantiseerde geheugen van ondergetekende gegrift staat, is live vele malen beter dan verwacht. Misschien dat de band er wel beter voor zou kunnen kiezen om de spanningsboog van het optreden aan te passen, door het album niet integraal te spelen, maar door elkaar, zodat de publieksfavorieten niet beperkt blijven tot het begin van de set (Decamerone en Solar Child). Toch weten de heren en dames de nummers behoorlijk strak en knap sterk uit te voeren. Waarbij vooral opvalt dat de baspartijen en het totaalgeluid veel beter overtuigen dan bij het origineel. Bij deze reünie is een flink deel van de oorspronkelijke leden vervangen door later aangewaaid Celestial Season-personeel en aanverwanten. De vocalen zijn in handen van George, die in het verleden Orphanage van grunts voorzag. En grunten, daarin is dit heerschap heer en meester. De cleane vocalen kan hij echter maar beter thuis laten; die klinken meer naar een armoedig hiphop-schaap. Hierbij is diepte noodzakelijk. Misschien is het een idee om voor deze gedeelten zijn stem omlaag te pitchen om zo toch een oorspronkelijke beleving te genereren? Al is dit misschien wel een heel vergaande kunstgreep om authentiek uit de 'Oosthoek' te komen…

Het totaaloordeel van het optreden laat zich raden. Op enkele bijschaafpuntjes na laat Celestial Season zien het musiceren nog lang niet verleerd te zijn, ook als collectief. Fijn om deze nummers live eens een keer te mogen horen. Daarnaast is het een goede zaak dat de band dit niet onder valse voorwendselen doet, maar gewoon voor plezier en vermaak. De Roadburn-gangers gaan drie mooie kwartieren ‘streetside-doom’ tegemoet met Solar Lovers; try-outmissie geslaagd!