In Merleyn presenteert singersongwriter Signe Tollefsen op woensdag 14 september haar nieuwste album Hayes. Op de website van Doornroosje staat voor vanavond geen voorprogramma vermeld. Eenmaal aangekomen bij Merleyn blijkt er wel degelijk een te zijn, namelijk: The Surs. Om kwart over tien trappen de twee, van oorsprong rockartiesten, af. Het eerste nummer dat de heren ten gehore brengen lijkt een beetje op toevalsmuziek, het duo is duidelijk nog op zoek naar de juiste sound, waardoor het nog niet geheel zuiver en aangenaam klinkt. Na de opener blijkt dat de transformatie van rockband naar intiem koppel wel degelijk werkt. De volgende nummers komen veel beter uit de verf en weten je te raken. Een deken van melancholie bedekt de setlist van Max en Noël. Een toevoeging aan dit concept die in ieder geval niet werkt is het liedje dat wordt gezongen door bassist Peter. Met zijn lage stem, die de hele tijd net over het randje van vals heen gaat, is hij een irriterende factor. Al met al is het optreden van The Surs vermakelijk en met vlagen vertederend. Het collectief eindigt in stijl met een driestemmige mandolinesong.

Om klokslag elf uur is de beurt aan Signe Tollefsen. Haar band bestaat uit drie gitaristen, inclusief zijzelf, een bassist en een drummer. Het is dus een vol podium als je bedenkt dat er maar één naam op het programma staat. Onmiddellijk drukt Signe haar stempel op het optreden, de vurig roodharige losbol manifesteert zich als een seksbom waarbij menigeen beschaamd naar de grond kijkt als ze je een zwoele blik gunt. Op een kruk staat een flinke fles whiskey en een megabox sigaretten. De toon voor een muzikale film noir is gezet. Signe speelt een zeer gevarieerde set met zowel rustige kippenvelliedjes als gelaagde, pompende rocknummers. Tollefsen vertelt dat ze haar akoestische gitaar heeft ingeruild voor een elektrische, en dat is helemaal niet erg! Als extra instrument gebruikt dreckige Signe haar fenomenale stem, want ze lijkt een bereik te hebben van bas tot de zogenaamde soprano leggiero. Signe Tollefsen lijkt qua podiumkarakter op Roos Rebergen, met gejatte stembanden van Marike Jager en Anneke van Giesbergen. Maar eigenlijk doe je deze krullenbol daarmee tekort, want ze is one of a kind. Dat komt duidelijk naar voren in het rock/dance-nummer waarin ze de beat en een vijftal zanglijnen over elkaar heen laat loopen, waarna ze hier keihard overheen scheurt met haar stem en gitaar en… synchroon met de beat weer eindigt. De Nederlands-Amerikaanse superster van vanavond eindigt zoals het een ware rokende, whiskey drinkende femme fatale betaamt moederziel alleen zonder band op het podium. Met haar laatste relaas blaast ze ons sexy de nacht in.