Zomaar een dinsdag in het langdurige najaar van 2011. Zomaar een podium in het muzikaal rijke Nijmegen. Zomaar een tweetal bands die hun uiterste best doen een handjevol publiek te vermaken. Toch is het Australische Don Fernando niet zomaar een bandje. Het is misschien wel het best bewaarde geheim van de stonerrock. Erg jammerlijk dat menigeen drukker leek met het schaamteloos uitlachen van een gehandicapte jongen omwille van zijn nieuwe singletje, dan met muziek. Zanger Rinus presenteert namelijk vanavond zijn nieuwe clip op internet. Blijft iedereen daarom thuis?

Het is ook niet makkelijk om uit de wirwar van optredens in de regio juist diegene te pikken die de moeite waard zijn om te bezoeken. Dit kan ertoe leiden dat heel rockminnend Nijmegen en andere mogelijke muziekliefhebbers het optreden van Ten Page Pilot en Don Fernando in de NDRGRND over het hoofd zien of het links laten liggen. Er kan niet anders dan geconcludeerd worden dat dit een gemiste kans is.

Ten Page Pilot mag het intieme bal deze avond openen. De Nijmo-Limburgers zijn al lang geen onbekende meer in de omgeving. Menig podium, al dan niet op een festival, hebben de vier vriendelijke jongens blijk van hun kunnen gegeven. Soms met wisselend resultaat. Toch zit er duidelijk nog steeds groei in deze band, getuige hun eerste full-length Into The Eyes Of The Armed. Het album, dat enkele zeer sterke stoner- en grunge-momenten kent, dient deze avond als leidraad voor het optreden. De rustigere (en duidelijk zwakkere) momenten van de release worden gelukkig thuisgelaten in het mooie Limburg. De band concentreert zich op de stevigere en vooral meer heavy nummers van zijn repertoire.

Ondanks de erg rommelige uitvoeringen van de nummers (het niveau van de plaat wordt niet gehaald), laten de vier jongens zien dat ze er hard voor willen werken. De snerpende solo’s en de eigenzinnige breaks in de composities bezitten duidelijk kwaliteit. De vocalen zijn helaas nog steeds van een andere standaard, alsmede de niet op elkaar getunede gitaren die bij tijd en wijle wel bijna pijn doen aan het gehoor (stemmen mannen!!). Daar tegenover staat dat de inzet van het viertal veel goed maakt. Ten Page Pilot is er nog lang niet, maar verzorgen deze avond een aardige opwarmer voor hun Australische vrienden.

Want Don Fernando, poeh, die zijn een potje goed! De ramharde stonerrock-metal van het viertal werkt als een mokerslag die zelfs de ochtend erna nog tot diep in het achterhoofd nadreunt. Ziedend en retestrak uitgevoerde versies van nummers, zowel  afkomstig van hun laatste album Dia De Los Muertos als diens voorganger The Banquet Of…, worden vakkundig de NDRGRND in gebraakt. Zelden in dit genre zo’n stelletje noeste werkpaarden ergens in Nijmegen, op de planken aan de slag gezien.

Wat hebben deze jongens een energie en de wil om zich te bewijzen. Ze moeten het niet van hun looks of gimmicks hebben. Ze moeten het hebben van zweet, vunzigheid  en rock-’n-roll. Het viertal overtuigt veel meer dan op hun ook al niet onaardige albums. Dat zou veel meer gewaardeerd moeten worden dan met slechts dit plukje publiek.

Onbekend maakt onbemind? In sommige opzichten zeker en dat is jammer. Maar toch, van rockliefhebbers zou je meer mogen verwachten, of is dat al lang niet meer zo? Voortaan misschien ietsje minder het nieuwe plaatje van figuren zoals ‘zanger’ Rinus promoten op facebook en muziek waarderen die het mogelijk meer verdient om gewaardeerd te worden.  Dat zou niet gek zijn…