In het laatste kwartaal zet Doornroosje elke maand een band van allure in De Vereeniging. De Zweedse popartiest Jens Lekman mocht het spits afbijten in deze sfeervolle omgeving. Sfeervol was ook het optreden, ondanks het ontbreken daarvan op het podium zelf.

Voordat de Scandinavische troubadour het podium bestijgt, is het eerst de beurt aan Lia Ices. Deze singer-songwriter uit Brooklyn is meer van het experimentele soort met haar electronica. Hoewel de lichte beats eigenlijk saai zijn en haar stem niet bijzonder is, is het optreden toch fascinerend. De muziek werkt langzaam op je in door de vele herhalingen en het slome tempo. Misschien is het toch de gitaar die langzaam om de beats heen danst en het geheel meer diepgang verleent. Maar het is allemaal te gemoedelijk; meer afwisseling had geen kwaad gekund. Het optreden kabbelt voort op vertrouwde wijze.

Jens Lekman bewijst dat je van een karige show toch nog iets leuks kunt maken. Enkele jaren geleden stond hij nog in Roosje. De bezoekers van toen herinneren zich wellicht nog het hoogtepunt van die avond: het vrolijke dansje van Lekman en band. De bezoekers van nu krijgen niet hetzelfde spektakel geboden. Lekman wordt deze keer alleen vergezeld door een drummer. Ondanks de zuinige podiumbezetting bewijst onze Zweedse vriend dat hij een volmaakt entertainer is. Hij weet het publiek te vermaken met tragikomische liedjes en dito introducties en anekdotes. Ook de vrolijke danspasjes zijn goed getimed en weten de juiste reactie bij het publiek uit te lokken.

Het is alleen jammer dat de uitbarstingen op het podium zo zielig overkomen. Lekman staat volkomen alleen op het podium; de drummer zit weggedrukt in een hoek. Er is weinig tot geen interactie tussen de twee. De show wordt hierdoor statisch en steriel. De algehele podiumpresentatie is alles behalve een lust voor het oog. Het tragische hoogtepunt is het kastje naast Lekman waarin meerdere strijkers en blazers verstopt zitten. Het kastje geeft hem wel de ruimte om te spelen met haast techno-achtige overgangen. Maar dit weegt niet op tegen een hele band waarmee zoveel meer kan worden gedaan op het punt van podiumpresentatie en interactie. Het optreden laat achteraf een wrange smaak achter omdat er zoveel meer in had gezeten.