Black Top prima Arnhems alternatief voor ZZ Top

Superfloor kan wel wat meer variatie gebruiken

Tekst en foto's: Bernard Bodt ,

In een maar matig gevuld Willemeen lieten Superfloor en Black Top horen dat Arnhem op bluesrockgebied het nodige in huis heeft. Wel speelden beide bands net iets te lang. Ach, je hebt dan tenminste wel waar voor je geld.

Superfloor kan wel wat meer variatie gebruiken

In een maar matig gevuld Willemeen laten Superfloor en Black Top horen dat Arnhem op bluesrockgebied het nodige in huis heeft. Wel spelen beide bands net iets te lang. Ach, je hebt dan tenminste wel waar voor je geld.

De avond wordt geopend door Superfloor, die onlangs nog in het voorprogramma van Wild Romance te bewonderen was. In een flink tempo jaagt de band het eerste gedeelte van de set erdoor heen. De ene na de andere uptempo bluesrocker komt er voorbij. Jammer is dat frontvrouw Floor geen contact met de zaal probeert te maken. Bluesgeoriënteerde rock is bij uitstek geschikt om prachtige verhalen tussendoor te vertellen. Nu lijkt het alsof de band, met een uitstekend op dreef zijnde gitarist Jefferson Migchelsen,  een min of meer verplicht nummer afwerkt. En dat is jammer. Want nu duurt het tot halverwege het tweede deel van de set voordat de sfeer er wat meer in komt. Dan worden de rocknummers ook afgewisseld met een aantal ballads. Gelukkig maar, want anderhalf uur lang alleen maar uptempo bluesrock is misschien wel wat teveel van het goede. Al met al staat er een band die uitstekend musiceert. Het enige wat er ontbreekt, zijn wat meer showelementen en wat meer variatie in de set.

Black Top gooit het gelukkig duidelijk over een andere boeg. Bassist Anne-Maarten is een goede prater en heeft de nodige humor in zijn bagage. Naar zijn intermezzo’s staat het publiek met plezier te luisteren. Verder zorgt hij er samen met drummer Theo Thumper voor dat gitarist Mick Hup de ene na de andere gitaarriff op het publiek kan afvuren. De bluesrock is behoorlijk schatplichtig aan ZZ Top, maar Black Top weet er toch een min of meer originele draai aan te geven. Wat zeker is, is dat de nummers heerlijk grooven. Ze zijn lekker gevarieerd, mede doordat Mick en Anne-Maarten om de beurt de zang voor hun rekening nemen. Maar ook voor deze band geldt dat een setlist van ruim twintig nummers net iets te veel van het goede is. "In der Beschrankung zeigt sich der Meister," zouden de duitsers zeggen. Maar aan de andere kant: je krijgt zo wel waar voor je geld.