Als er van de oorspronkelijke line up nog maar één band over is, en de concertruimte tevens dienst doet als muzikantendoorloop van een ander concert, kan er niet meer gesproken worden van een memorabele avond in positieve zin. De twee bands die nog optreden maken er het beste van, met wisselend resultaat.

Van het originele programma Lucid, Evant Garden en Deaf By Stoning treedt alleen Evant Garden op. Beide andere bands liggen (tijdelijk) op hun gat. Gelukkig is Tank86 bereid gevonden om de pijn wat te verzachten. Door het wegvallen van een band, moet een publiek een uur wachten op het eerste optreden. Bovendien is Willemeen vanavond chaotisch, omdat er twee concertavonden tegelijkertijd plaatsvinden. In de bovenzaal voert dood metaal het hoogste woord. Het café van het jongerencentrum is gereserveerd voor de muzieksoort uit het stenen tijdperk, stonerrock. Het is een komen en gaan van publiek en muzikanten die hun juiste podium of de goede doorgang daar naartoe trachten te vinden. Hetgeen leidt tot koddige toestanden, maar ook tot irritatie, zeker wanneer de C8H18-bands spelen.

Evant Garden start hun set lekker spacy, maar het ontaardt hierna een murw soort emo-rock met een hoop fratsen. Gaandeweg de set komt de band er beter in en vallen er zeker interessante zaken en momenten in de brij te ontwaren. Soms is Evant Garden catchy als een zeer fijn bandje zoals Favez. Op andere momenten kiest het vijfkoppig gezelschap voor tegendraadse composities en lichtelijk dissonante gitaar- en toetsenpartijen. De band heeft helaas een drummer in de gelederen die de experimentelere stukken niet lijkt te begrijpen en een bassist die in het dagelijks leven waarschijnlijk metaalarbeider is. Deze twee kwesties in combinatie met het rammelende (gitaar)geluid en de pathetisch aandoende en vaak valse vocalen maken dit optreden erg wisselvallig. Dit is niet de avond van Evant Garden. Maar als dit zooitje ongeregeld hun zaakjes wat beter op orde krijgt, zouden ze best kunnen groeien naar een eigenzinnig en aimabel bandje.  

Tank86 doet hierna precies wat het moet doen. Het publiek platwalsen met hun opeenstapeling van riffs, breaks en ander inzetbaar materiaal om de instrumentale muziek behapbaar te houden. Tank86 is, in tegenstelling tot veel van hun conculega’s, echt een live band. Waar men op hun plaatwerk nog weleens wat mat kan overkomen, ramt Tank86 -live je gewoon ruwweg met hun volle arsenaal voor je bakkes. Vooral de tragere en diepe stukken binnen de nummers missen hun doel niet. Met dikke, slopende breakdowns maakt de machinale band hun muziek echt tot een topzwaar vehikel. Voor de diversiteit wordt deze botheid (á la High On Fire) afgewisseld met de kunde en het vernuft van een band als Pelican. Dit zorgt voor een goede balans in de muziek. Hoewel het geluid, met name opvallend in de vlottere (hardcore/metalige) stukken, niet helemaal top is, maakt Tank86 een sterke indruk en redden zij deze twijfelachtige avond.