Automatic Sam weet niet van ophouden

Finesse versus keihard knallen

Tekst: Hanna Whittle / Foto's: Sanne Steenbreker ,

Oerkroeg Schiller in Aalten presenteerde twee bands met een heel verschillende manier van een show neerzetten. Ondanks de grote populariteit van Automatic Sam, was de klapper van de avond de Belgische band Charlie Jones’ Big Band.

Finesse versus keihard knallen

Oerkroeg Schiller in Aalten presenteerde twee bands met een heel verschillende manier van een show neerzetten. Ondanks de grote populariteit van Automatic Sam, was de klapper van de avond de Belgische band Charlie Jones’ Big Band.

Charlie Jones’ Big Band trapt de avond af met een inspirerende performance. We hebben hier echter niet te maken met een big band, maar met een Belgische viermansformatie die een perfecte mix van rock, blues en indie heeft samengesteld. Dit wordt al gauw duidelijk door de rauwe, doorleefde stem van de zanger/gitarist en het gebruik van instrumenten zoals een duimpiano en aanstekelijke, stompende ritmes.

Terwijl de drummer en de bassist de band in het gareel houden door middel van precisie, voorzien de toetsenist en de zanger het hele plaatje van een vleugje cabaret. De liedjes hebben een duister randje, maar desondanks wekt het hierdoor ook vrolijkheid op. De band verrast het publiek verschillende malen, bijvoorbeeld als de toetsenist plaatsneemt achter een floortom en de zanger de duimpiano of melodica tevoorschijn tovert. Daarnaast zijn de backing vocals zeker benoemingswaardig. Iedereen lijkt zijn eigen rol te spelen in wat soms wel een toneelstuk lijkt. Charlie Jones’ Big Band is subtiel en origineel.

Dan is het de beurt aan Automatic Sam. Het nieuwe album Texino dekt genres van blues tot 70’s hard rock en dat belooft veel goeds. Maar deze belofte blijft vrijwel uit tijdens het optreden. De eerste drie nummers lijken teveel op elkaar waardoor het één lang nummer lijkt. Halverwege de set begint het wat gevarieerder te worden en voornamelijk het nummer Keep On Shaking doet het goed bij het publiek. Het groovende ritme van de drummer en de gedurfde stem van de zanger maken het interessant om ernaar te luisteren en moeilijk om stil te blijven staan. Het publiek komt in ieder geval flink los en als het einde nadert, roept het publiek enthousiast om nog een nummer. De band covert Summertime Blues, leuke afsluiter, maar vervolgens spelen ze nog twee nummers en dat maakt het optreden net iets te lang.