De Lichtenvoordse stonerrock formatie Sugartoosh presenteert vanavond haar eerste fysieke ep. Het schijfje telt slechts vier nummers, maar toch heeft de band genoeg materiaal om een uur te vullen. De deuren van de Loods in Lichtenvoorde gingen om half negen al open, maar wegens het tegenvallende bezoekersaantal is er tot half elf gewacht met spelen. Als er eenmaal zo’n dertig man binnen is, begint de band knallend met Be My Son.

De balk boven het podium heeft al vaker hersenschuddingen veroorzaakt. Gek genoeg weet de 2.10 meter lange bassist het hoofd heel te houden. Met zijn uitbundige beweegbaarheid is hij de blikvanger van de band. Verder heeft de band nog niet echt een podiumact, maar dat is helemaal niet erg. Wat effecten van de rookmachine creëren de perfecte sfeer voor deze duistere, ‘Achterhoeks harde’ muziek. Stonerrock is een ‘dertien in een dozijn’ genre, maar deze band weet zich te onderscheiden met creatieve nummers. Duister, maar toch toegankelijk. De songteksten zijn zeker het luisteren waard: Be My Son gaat bijvoorbeeld over een jongetje dat een flink wat oudere vrouw probeert te versieren en Twosome, Threesome over een date die iets anders loopt dan gepland.

Ze toveren de Loods om in een soort ‘From Dusk Till Dawn’ locatie: een hok op een verlaten vlakte waar de woestijnhitte overheerst. Een goede dosering van vreemde ritmes, doordachte nummers, stevige stukken en ook wat rustigers. The End is niet per se rustig te noemen. Het lange nummer bouwt langzaam naar een climax toe. De samenzang gaat op sommige stukken de mist in, maar verder klinkt het nummer alsof het recht van de plaat afkomt.

Hoofdact Death Letters heeft al aardig wat grote festivals achter de rug. Komende week pakken de leden het vliegtuig naar Austin voor het SXSW festival. Een grote publiekstrekker zou je denken. Toch blijft het bezoekersaantal steken bij een man of veertig. Het duo uit Dordrecht heeft er lak aan en geeft een enthousiaste show weg. Elk nummer is anders. Het is blues, het is punk, een beetje Placebo. Je weet nooit wat je van het volgende nummer kunt verwachten.

Het publiek gaat pas uit z’n dak bij het speciale toetje dat de band in petto heeft. Als laatste nummer verwacht je een hitsingle, maar de band zet onverwacht Ah, I See van de Staat in. Met een tweepersoons band kun je verwachten dat het een erg sobere versie van het nummer wordt. Het nummer krijgt meer vorm met de speciale gastrol van Vedran Mircetic, die voor enig getoeter zorgt. Het is leuk dat er het hele optreden wat geklapt en gejuicht wordt, maar jammer dat de toeschouwers pas los gaan bij een cover van een andere band.