De aftrap van een avondje rock-‘n’-roll in Luxor Live komt van het Arnhemse Sunnpimp. Voor deze gelegenheid heeft zanger ‘Marquis de Zwaffelaere’ de witte maillot en koningsbadjas in de kast laten hangen en een fijn setje uitgekozen in de stijl ‘sleazy casino’. De mannen zetten een redelijke, vuige set met een salvo aan gitaarsolo’s neer, maar de boventoon wordt toch gevoerd door de acties van de plaatselijke Meatloaf. Hij loopt een keer of vier het publiek in en presteert het zelfs één lange minuut Roy Orbison’s Crying door de luidsprekers te laten schallen. Tel hier tot slot de tientallen Elvis-achtige ‘thank-you-thank-you’s’ bij op en je vergeet haast dat het om de rock-'n'-roll gaat.

Als goede tweede band het Nijmeegse Barbarella: van een totaal ander kaliber dan hun voorgangers (lees: vrij van compenserende gimmicks). Barbarella zet een strakke set neer met groovende en meeslepende stonerrock. We horen wat Monster Magnet, een beetje Kyuss, maar zonder dat Barbarella de eigen identiteit verliest. De set is bij vlagen lekker spannend opbouwend, maar rockt vooral flink en dat zorgt voor een aansprekend optreden. Het kopstemmetje van zanger Jody zou net wat minder mogen, maar een kniesoor die daar om maalt. Kortom, een fijne band op een fijne avond als deze.
 
Drie dagen na hun eerste optreden in De Wereld Draait Door (waarbij de ‘minuut van Matthijs’ ondanks aansporing door landelijke dj’s en dagbladen niet werd doorbroken) staan de mannen op de planken van het mooie Luxor. Peter Pan Speedrock komt, ziet en overwint in een volle bak met dampende rockfans die varieert van hippe youngsters tot vuige oudjes. Aangekondigd door Dikke Dennis trappen ze af en zorgen al rap voor een kolkende massa op de dansvloer, waarbij de aanwezige fotografen hun Nikons en Canons in gedachten al het tijdelijke voor het eeuwige zien verruilen.
 
Zonder opsmuk knalt de ene na de andere topper uit de speakers en natuurlijk kan gespierde Dennis het ook niet laten om het podium onveilig te maken. Daar zet hij onder andere graag zijn schoppen aas voor in. Prehistorische hijggeluiden vullen de zaal als dit icoon bij gebrek aan een kwartet frikadellen besluit de microfoon tegen zijn huig te drukken. Zoals vaker tijdens de set is het ‘de dikke’ die de ogen op zich gericht weet en het publiek vermakelijk verbaast. Als zanger, bierdrinker of obees sekssymbool: Arnhem loves him.
 
“ We want blood”, brult frontman Peter van Elderen. Helaas - of gelukkig - blijft hen dit bespaard, maar op bier, zweet en sympathie kunnen deze heren wel rekenen. ‘We want more’ en na een korte adempauze krijgen we nog een handvol muzikale geweldenaren naar ons toe geslingerd, zodat we moe maar voldaan onze laatste biertjes kunnen wegtikken en een deurtje verder gaan.

Peter Pan Speedrock is de band die ervoor zorgt dat je de volgende ochtend als een zombie met een piep in de oren en een kraak in het hoofd, maar wel met een gelukzalige glimlach, stilletjes nageniet van het warme avondje ervoor. Luxor-programmeurs: snel weer!