Erik Grey geeft acte de présence zonder Slowpoke, zijn wederhelft van dj project Scrambled. Samen hosten zij de ‘I Feel Luv’ feesten in Doornroosje. Met geestdrift zorgen ze daar nog steeds voor de broodnodige omlijsting. Vanavond een uur lang Belgische electropunk van Goose.

De sfeer in de zaal is broeierig en Erik Grey lijkt daar het zijne aan bij te dragen. Met lome, weinig pretentieuze beats zet hij een kloppende atmosfeer neer, die uitnodigt en omarmt. Grey draait dit keer niet op het podium, want daar staan namelijk al instrumenten klaar van de hoofdact. En dat werkt verheugend. Een bandformatie in het electronische circuit kan voor veel vuurwerk zorgen.

Goose mag het gaan doen. Een taak die ze niet licht opvatten. Ook al duurt hun optreden slechts een uur, het is wel drieduizend zeshonderd seconden bas, zweet en beuken.
De band bestaat uit vier man. Drums, drie keyboards, afgewisseld met drie gitaren. Een evidente ‘eighties feel’ die ze in de muziek tentoonspreiden. De set van vanavond is een haast perfecte balans tussen hun twee albums. Vijf nummers van elk worden er uitgesmeten. Het is allemaal verrekte dynamisch, wat veel gehoor krijgt bij het publiek. Er wordt danig meegezongen en goddank is het geen carnaval meer.

Het optreden van Goose is van een hogere klasse. Om dan toch een minpunt te noemen, sluit het nummer Everybody wat minder goed aan na Low Mode en British Mode. Dat lijkt niet helemaal uit de verf te komen. Maar wat wil je ook na zulke kanonnen van nummers. Het is evenwel snel vergeten en de heren herpakken zich meteen voor een klassieke finale. Wham Bam Thank You Ma’am!

Erik Grey mag voor de prettig beduusde blijvers een muzikaal dessert uitserveren. Hij doet dat met scherpe stijl en draait zo strak als Charlie Sheen die zichzelf ongans snuift. De hoogblonde platenplugger verlengt het verblijf in Roosje daarmee tot een gezellige, Nijmeegsche dansavond. Het is en blijft echter een afgeleide van het voorgaande, wat heus niet erg is. Dj’s zijn nu eenmaal dj’s. En muzikanten artiesten.