Dobet Gnahoré opent het driedaagse muziekfestijn. Dobet is afkomstig uit Ivoorkust maar woont al geruime tijd in Frankrijk, De danseres, percussioniste en zangeres brengt een melange van Afrikaanse rootsmuziek met invloeden uit funk, jazz en pop. Het podium is in het duister gehuld en alleen de zang van Dobet is te horen. Als het licht aan gaat ontwaren we naast Dobet tevens een drummer, bassist en een gitarist. De zeer dansbare liedjes zijn bijna minimalistisch van opzet. Het draait duidelijk om haar vocale kwaliteiten en die mogen er zijn. Daarnaast laat ze zien dat ze ook een prima danseres is. Niet geheel onverwacht betreedt ook de Gangbé Brass band het podium om samen een song te spelen. Een gezelschap dat de komende dagen nog een aantal keren hier en daar zal opduiken.
Op het Mondo-podium laat de Braziliaanse zangeres Ceumar, begeleidt door het Krasz Collective van violiste Tessa Zoutendijk, horen dat je de regen het beste kunt verjagen met een heerlijke mix van bossa nova, samba, jazz en soul. Op het Intro podium zijn dit jaar vooral kleinere projecten te zien en horen. Zoals het project “Roemenen”: Straatmuzikanten die samen met amateurmusici uit heel Nederland optreden. Het klinkt niet onaardig en is van een hoger gehalte dan de straatmuzikanten die je tegenwoordig bij ieder station tegenkomt.
Lionel Loueke, gitarist van beroep, komt wat langzaam op gang. Om het publiek extra van gemak te dienen zijn er in de Apollo stoelen geplaatst zodat je het concert zittend kunt ondergaan. Geen overbodige luxe. Want de muziek van Lionel vergt de nodige concentratie. Pas halverwege de set ontstaat de juiste interactie op het podium tussen met name gitaar en de sax van Joris Roelofs. Deze laat zijn instrument welhaast klinken als de overbekende klanken van de mondharp van Toots Tielemans. Voordat het wat te saai wordt laat Lionel horen dat hij ook een niet onverdienstelijk zanger is.
Frank Zappa vroeg het zich al af: 'Does Humor Belong in Music?' De formatie 6 Spoons, 1 Kitchen geeft hierop met een volmondig ja het antwoord. Niet alleen de muziek is zeer vermakelijk maar ook hun toneelspel. Het draait hierbij met name om de snarentovernaar Nabil Khemir en percussioniste Simone Sou. Zeer onderhoudend.
De regen is inmiddels grotendeels weggetrokken maar laat op het festivalterrein reeds diepe sporen na. Het festival is niet alleen bij zuinige Hollanders in trek maar ook de nodige Oosterburen hebben het weer getrotseerd want menig conversatie op het terrein is in het Duits. Gary Lucas, een van de beste gitaristen van deze tijd, valt een beetje tegen. Zijn liedjes zijn wat saai en moeten het vooral hebben van de prachtige vocalen van de beide Chinese zangeressen. Maar na goed een half uur is dat trucje helaas uitgewerkt. Wat dan over blijft is een doorsnee singer-songwriter met begeleidingsband.
Gelukkig is het 'Rock vs Hiphop' op podium Intro een stuk interessanter. Wederom een workshopproject. Hier laten twee rappers horen dat de tjd van cross-over nog niet helemaal voorbij is. Bravo. Voor het eerst deze dag zie ik ook dansende mensen. Oorzaak daarvan is de vrolijke, speelse Balkan potpourri van klanken voortgebracht door het Belgische La Fanfare Du Belgistan. Een officiële brassband van een verzonnen land uit het oosten van Belgie. De zes blazers en twee percussionisten maken er echt een feestje van. Tot groot genoegen van het feestende publiek.
Een goed moment om huiswaarts te keren. Hopelijk is het de tweede festivaldag beter weer en komen er meer mensen kijken en luisteren.