Ook de laatste voorronde van Kaf en Koren vindt plaats in het CultuurCafé. Madeline&Roderick, Captain Ortega en Burning Paris kruisen de gitaren en strijden om de gunst van de jury en dus een finaleplek in de bekende Nijmeegse bandcompetitie.
Ooit een kat verkracht zien worden op het podium? Of beter gezegd: verkracht horen worden? Wel als je 24 mei bij de voorronde van Kaf en Koren in het Nijmeegse Cultuur Café aanwezig was. Deze bizarre klanksensatie is namelijk het hoofdbestanddeel van de Pisart experience. De tweelingbroertjes Joeri (tevens bassist van Easy Trigger) en Timo (co-ouder van OIIO) spelen onder de noemer Madeline&Roderick voor het eerst samen. Voor het eerst wagen zij zich aan elektronische herrie. En zij zijn helemaal niet nerveus. Of misschien toch een beetje. Maar gelukkig hebben ze een koffer met effecten meegenomen om de zenuwen mee te overstemmen. En terwijl de gêne verdwijnt, komt er tergend geschreeuw voor in de plaats. Oké, de zang is tamelijk vals, maar vals is het nieuwe zuiver. Jammer genoeg kan de jury zich daar niet helemaal in vinden en is deze band niet door naar de volgende ronde. Ach, wij wachten gewoon totdat ze besluiten om, liefst met iets meer zelfverzekerdheid, het misbruikte beestenkabinet weer open te trekken.
Als tweede band van de avond treedt Captain Ortega ten tonele. Het vijftal is vanavond de vervanger van de emocoreband Fallen Leaves In June, dat op het laatste moment af moest zeggen. Het siert Captain Ortega dat ze zo kort van te voren het stokje van Fallen Leaves In June over durfden te nemen. De band begint met een duidelijke boodschap aan het publiek: de heren zijn gekomen om te rocken! De charismatische zanger Hanne schreeuwt de longen uit zijn lijf en de bandleden vertonen een goede chemie. Hoewel ze echt mét elkaar spelen, klinkt het geheel jammer genoeg niet strak. Integendeel, het geheel is erg rommelig, waardoor de rocknummers niet goed uit de verf komen. Bovendien wordt de groep overschaduwd door de leadgitarist, die solo na solo aan elkaar plakt. Zijn gitaargeluid dreunt door de zaal terwijl de slaggitarist nauwelijks te horen is. De Nijmegenaren brengen een ode aan Nijmegen Rock City, maar dat mag niet baten. Afgaand op de show van vanavond is er nog veel werk aan de winkel voor Captain Ortega. Als eerst de eilandjes met elkaar verbonden worden en de ware kapitein wordt aangewezen, dan is dat een goede basis voor powerrock waar Nijmegen en omstreken van kan genieten.
De laatste band van de studentencompetitie is Burning Paris. Ook deze band houdt er een stevige rock sound op na. Op het eerste gezicht verwacht je muziek die te vergelijken is met bands als Within Temptation, Evanescence en het recenter populaire Paramore. Dat blijkt te kloppen als de gitaren en stembanden worden aangeslagen. Dat de zangeres over een goede stem beschikt, is meteen duidelijk. De begeleiding is zeker strak, maar blijft niet meer dan achtergrondmuziek voor de vocals van de frontvrouw. Deze lijken meer bedoeld voor een exhibitie van haar zangtalent dan voor vermaak van het publiek. Alles klopt, maar erg spannend is de muziek niet. Waar Captain Ortega muzikale strakheid miste, ontbeert Burning Paris een relationele band. Net als de vorige band, heeft Burning Paris potentie als ruige rockband. Dan moet er echter wel gesleuteld worden aan diversiteit en attitude.
Ooit een kat verkracht zien worden op het podium? Of beter gezegd: verkracht horen worden? Wel als je 24 mei bij de voorronde van Kaf en Koren in het Nijmeegse Cultuur Café aanwezig was. Deze bizarre klanksensatie is namelijk het hoofdbestanddeel van de Pisart experience. De tweelingbroertjes Joeri (tevens bassist van Easy Trigger) en Timo (co-ouder van OIIO) spelen onder de noemer Madeline&Roderick voor het eerst samen. Voor het eerst wagen zij zich aan elektronische herrie. En zij zijn helemaal niet nerveus. Of misschien toch een beetje. Maar gelukkig hebben ze een koffer met effecten meegenomen om de zenuwen mee te overstemmen. En terwijl de gêne verdwijnt, komt er tergend geschreeuw voor in de plaats. Oké, de zang is tamelijk vals, maar vals is het nieuwe zuiver. Jammer genoeg kan de jury zich daar niet helemaal in vinden en is deze band niet door naar de volgende ronde. Ach, wij wachten gewoon totdat ze besluiten om, liefst met iets meer zelfverzekerdheid, het misbruikte beestenkabinet weer open te trekken.
Als tweede band van de avond treedt Captain Ortega ten tonele. Het vijftal is vanavond de vervanger van de emocoreband Fallen Leaves In June, dat op het laatste moment af moest zeggen. Het siert Captain Ortega dat ze zo kort van te voren het stokje van Fallen Leaves In June over durfden te nemen. De band begint met een duidelijke boodschap aan het publiek: de heren zijn gekomen om te rocken! De charismatische zanger Hanne schreeuwt de longen uit zijn lijf en de bandleden vertonen een goede chemie. Hoewel ze echt mét elkaar spelen, klinkt het geheel jammer genoeg niet strak. Integendeel, het geheel is erg rommelig, waardoor de rocknummers niet goed uit de verf komen. Bovendien wordt de groep overschaduwd door de leadgitarist, die solo na solo aan elkaar plakt. Zijn gitaargeluid dreunt door de zaal terwijl de slaggitarist nauwelijks te horen is. De Nijmegenaren brengen een ode aan Nijmegen Rock City, maar dat mag niet baten. Afgaand op de show van vanavond is er nog veel werk aan de winkel voor Captain Ortega. Als eerst de eilandjes met elkaar verbonden worden en de ware kapitein wordt aangewezen, dan is dat een goede basis voor powerrock waar Nijmegen en omstreken van kan genieten.
De laatste band van de studentencompetitie is Burning Paris. Ook deze band houdt er een stevige rock sound op na. Op het eerste gezicht verwacht je muziek die te vergelijken is met bands als Within Temptation, Evanescence en het recenter populaire Paramore. Dat blijkt te kloppen als de gitaren en stembanden worden aangeslagen. Dat de zangeres over een goede stem beschikt, is meteen duidelijk. De begeleiding is zeker strak, maar blijft niet meer dan achtergrondmuziek voor de vocals van de frontvrouw. Deze lijken meer bedoeld voor een exhibitie van haar zangtalent dan voor vermaak van het publiek. Alles klopt, maar erg spannend is de muziek niet. Waar Captain Ortega muzikale strakheid miste, ontbeert Burning Paris een relationele band. Net als de vorige band, heeft Burning Paris potentie als ruige rockband. Dan moet er echter wel gesleuteld worden aan diversiteit en attitude.