Dead Neanderthals – The V-Shaped Position (cd) – Jasper Konijnenbelt

“Maak nou eens een liedje!”, zo brulde ik eerder tegen de Dead Neaderthals. Of ze spreken onze taal niet – hetgeen niet vreemd voor primaten die qua evolutie een stap onder de mens staan – of ze hebben een stevige pot schijt aan mijn advies en het ijdel in de wind geslagen. Ik denk het laatste. Welja, als je min of meer zojuist je eigen genre gecreeërd hebt mag je er natuurlijk ook zelf invulling aan geven.

Ook op dit schijfje giert de grindjazz je namelijk in hoog tempo om de oren. Iets van een lijn valt wederom moeilijk te herkennen, of ontbreekt eigenlijk volledig, net als op het debuut. Razende drums en een snerende sax die door ieder bestaand effect gehaald zijn, vormen een venijnige cocktail van muzikale amfetamine en xtc. Daar waar op hun eerste verzameling geluidsexplosieven er af en toe nog de rem op ging, knalt The V-Shaped Position daarentegen met de vlam in de pijp door de Brennerpas, afgezien van het dreigende intermezzo in de langgerekte sluitpost van deze “3 cd.

De vonken vliegen er van af en het geheel schuurt harder dan een Jamaicaan in de dance-hall. Onlangs bewezen deze mannen live al eens een uiterst unieke luisterervaring te zijn en ook in de huiskamer voelt The V-Shape Position gegarandeerd nieuw aan de oortjes. Dead Neanderthals bewijzen met hun tweede fragmentatiebom van blijvende impact te zijn.

Routines – St (ep) - Ilona Staal
Om maar even met de deur in huis te vallen: Routines zijn gaaf en de ep van Routines ook. Al na een luttele vijf seconden luisteren naar de vrolijke en dansbare opener Don’t Analyse kan de neiging om op te springen, de oude salontafel van de vliering te halen en er een dansje op te doen niet meer worden onderdrukt.

Vrolijke refreinen met grimmige randjes, jaren ‘80 samples, xylofoon en strakke drumpartijen maken het geheel tot een eigentijds mengsel, dat fantastisch combineert met je mintkleurige bandplooibroek. De band bestaat uit drie leden, maar het is vooral voorvrouw en zangeres Kelly die de aandacht trekt. Het zal de oplettende luisteraar niet ontgaan dat er over haar zangkwaliteiten veel te zeggen valt. Hier en daar klinkt ze wat nasaal, soms snerpt het wat, en ze zingt in verschillende toonhoogten. De hogere wat lieflijke partijen gaan haar duidelijk makkelijker af dan de lagere, zwaardere frequenties. Deze doen wat geforceerd aan, maar dat levert geen problemen op. Het is juist de afwisseling en de strijd die het geheel spannend maken. Full marks for that! Daarbij, als je een lief meisje wilt horen zingen koop je maar een plaat van Olivia Newton-John.

Conclusie: een zomers avondje dansen in Nijmegen in het jaar van het konijn zonder dat er een van de liedjes van Routines voorbij is gekomen is poep. Het plaatje downloaden doe je hier. Neem voor de zekerheid gewoon een kopietje mee voor de dj.

Anders Niemand – Passe Partout (cd) – Kirsten Verstraten

Bij de eerste seconden van het openingsnummer De cirkel Is Rond denk ik “wat is dit?!”. Maar zodra Ali zijn lyrics dropt en de beats beginnen, ben ik om. Er zit een lekkere flow in de raps en de muziek, en je voelt de energie waarmee deze jongens hiphop maken.

Anders Niemand bestaat uit Ali (raps, lyrics), Spa (beat creator) en dj Dope van Zijl. Passe Partout is hun eerste full length album; hiervoor hebben ze 3 ep's uitgebracht. Ali en Spa hebben Anders Niemand begin 2006 opgericht. Voorheen maakten ze deel uit van crossover metal/rapband Joined Forces, en dat hoor je goed terug op dit album. Ze zitten niet star vast in één hiphop stijl en maken daarbij ook gebruik van snoerende gitaren en Arabische instrumenten. De heren slagen er in om in elke nummer de beats, rhymes en melodie perfect op elkaar af te stemmen. Hierdoor verveelt Passe Partout geen moment.

Ali's teksten zijn persoonlijk en vaak zwaar op de hand. Hij vertelt over depressieve gedachten, laag zelfbeeld, kuddegedrag en drankgebruik. Geen simpel geschreeuw over bitches en ho's, maar intelligente teksten over herkenbare thema's. Daarbij heeft Anders Niemand een goede balans gevonden door de zware nummers af te wisselen met luchtigere teksten en twee fraaie instrumentale tacks. Zit er dan geen enkel nadeel aan deze cd? Jawel, sommige nummers klinken zo lekker dat ik baal dat ze na 2,5 minuut al zijn afgelopen!

Orange Maplewood - The Wolf Lies Under The Red Moon (demo) – Ilona Staal

Straight forward rock met een hier en daar een dromerig symfonisch ritme, wat grunge en stonerinvloeden plus een zanger met een goede strot, dat is Orange Maplewood. Hun demo, The Wolf Lies Under the Red Moon bestaat uit twee liedjes, een zwik solide baslijnen en strakke drums. Er wordt geopend met de titelsong, een liedje met een Queens of the Stone Age-achtige bereiding. 

De band laat zien dat ze binnen het genre lekker veelzijdig zijn en meer kan dan alleen rocken. Het wat rustigere middenstuk is net niet te lang, maar het is vooral de verrassende, korte maar knallende afsluiting die het geheel een prettige nasmaak geeft. Het tweede liedje Wandering is ook prima te verteren. Het geheel zit goed in elkaar en de productie is prima in orde. Dit smaakt naar meer!