In een sfeervol ingerichte huiskamer in Nijmegen Oost zit een twintigtal mensen te wachten op de aanvang van de negende Red Shoe Sessions. The Ian Fays zijn bezig met een Europese tour en daarom nog onderweg vanuit Italië. Flux begint daarom. Flux is het alter ego van Irene Wiersma. Ze speelt normaal met een vijfkoppige band, maar moet het vanavond met een wat kleinere formatie stellen. “Ik zal niet zeggen dat ik dat niet spannend vind”. Ze wordt begeleid door een drummer en zelf speelt Wiersma keyboard.

Haar gedichten lijken meer tot hun recht te komen wanneer de muziek ontbreekt, zo blijkt als ze een van haar creaties voordraagt. De muziek is verder vrij eenvoudig en lijkt meer als begeleiding van de teksten te dienen. Daar is niks mis mee, maar de lyrics van Flux zijn soms wat simpel. Ze zingt goed. Met haar zuivere stem weet ze haar muziek toch nog naar een hoger plan te tillen. De beelden van de vj vormen een mooie toevoeging. Het zijn vooral psychedelische beelden van het optreden zelf, afgewisseld met beelden die bij de tekst passen.

Na een plaspauze gaat het publiek weer zitten, voor een optreden van The Ian Fays, die gelukkig op tijd zijn gearriveerd. Veel tijd voor een soundcheck hadden ze niet, en dat is helaas te merken. Gelukkig wordt dit na het eerste liedje opgelost, waardoor de rest van het optreden feilloos verloopt. De identieke tweelingzussen Lizz en Sara Fay zingen tweestemmig over de liefde, waarbij ze zelf gitaar en keyboard spelen. Oudere zus Lena leeft zich uit op de triangel en tamboerijn. De man van Lizz verzorgt de basgitaar. Tussen de liedjes door vertelt Sara vol trots dat ze net getoerd hebben door Europa en dat Nederland hun favoriete land is. Een voorzichtig “dank u wel” ter illustratie.

De band speelt met name muziek van hun nieuwe album Jensen’s Camera. Het geheel wordt visueel bijgestaan met beelden van ballonnen, gemixt met beelden van hun optreden. Het klinkt als een mix van folk en indierock, met engelenzang. Een interessante, maar geen spannende combinatie. Daardoor klinkt het eerder als een voorprogramma dan als een hoofdprogramma. Dit neemt niet weg dat het erg prettig is om naar te luisteren. De Fays nemen je met hun tamboerijn en xylofoon mee naar een dromerig wonderland.