Woensdag. Het breekt zo lekker de week, maar een technofeestje op deze dag blijft wat bevreemdend. Doornroosje is er nochtans niet minder uitverkocht om. I Feel Luv is in eerdere edities een prima podium gebleken voor optredens gewijd aan electro house en daaromheen liggende beats. De toon van vanavond is echter duidelijk anders, dus eerdere successen zijn nu geen garantie voor een positieve uitkomst. Gui Boratto is er evenwel de man naar om daarvoor te zorgen.

Scrambled opent en eindigt de avond. Zij leggen zich toe op een genre waarmee ze praktisch nooit te horen zijn, dus dat maakt nieuwsgierig. Hun invulling laat zich het beste omschrijven als epische minimal. Ze hanteren bij tijd en wijle een vibrerende bas, geïnspireerd op de wobble van dubstep. Hiermee vullen ze de ruimte tot aan de nok toe en onderstrepen deze warme brei met een licht jaren tachtig spoor. Scrambled start met een bombast van sfeer en speelt dan gedegen in op het binnenstromende publiek. Ze sporen de bezoekers al vroeg aan, maar verzuimen helaas om dit voort te zetten. De dj’s zijn naar het einde van hun eerste set wat betreft dansbaarheid dus niet heel overtuigend. Maar dat is wel het enige kritiekpunt, naast het spijtige feit dat een cd zichzelf de nek omdraait. De kortere finale, de tweede set, is gelukkig veel dansgerichter. Het lijkt wel onwennigheid met de muzieksoort te zijn. Scrambled krijgt het publiek goed mee, niet in de laatste plaats omdat ze weer meer hun oude stiel oppakken.

Gui Boratto mag tussendoor zijn kunstje doen. Met minimal kun je grofweg twee kanten uit: lamheid troef, of de club staat bol van de energie en de muziek is behoorlijk up-tempo. En laat Gui nu eens voor de laatste optie gaan, plus een extreem goede dag hebben. Dat betekent simpelweg het dak eraf, werkelijk om te smullen. Het is forward driven minimal, de dj haalt het onderste uit de kan met minimale middelen. Zijn grootste kwaliteiten, naast de voortvarendheid, bestaan verder uit een coherente set en het doorpakken van een (progressief stijgende) lijn. Gui fleurt de boel op met disco-accenten en biedt daarnaast de aanwezigen mogelijkheden tot contemplatie als hij even gas terugneemt en een melodie met een ziel inzet. Twee uur van deze meester is veel te kort, maar zeker niet verkeerd.