Fascinerend ritmeloos optreden Arnaud Riviere in Extrapool

Experimenteel geheel met Oo is an instrument en Antoine Chessex

Tekst: Erik Nijsten / Foto's: Hans Cras ,

Wat hebben ijzeren staven, vijlen, een oude pick-up, spiralen, schuurpapier, zeemansliederen, een tenorsaxofoon en drone met elkaar te maken? Op het eerste gezicht niet veel. Alle ingrediënten kwamen echter terug tijdens drie zeer geslaagde en gevarieerde optredens in Extrapool.

Experimenteel geheel met Oo is an instrument en Antoine Chessex

Wat hebben ijzeren staven, vijlen, een oude pick-up, spiralen, schuurpapier, zeemansliederen, een tenorsaxofoon en drone met elkaar te maken? Op het eerste gezicht niet veel. Alle ingrediënten kwamen echter terug tijdens drie zeer geslaagde en gevarieerde optredens in Extrapool.

Gewapend met ongeveer de helft van de voorwerpen opent Arnaud Riviere de avond. Geconcentreerd vijlt deze Fransman de spiralen en slaat hij met de ijzeren staven op de pick-up die gestaag rond blijft draaien. De naald springt op en neer op een ijzeren plaat. Het resultaat is een kakofonie van gekras van ijzer tegen ijzer en  vernielde platen. Ondanks het gebrek aan ritme is het een fascinerend optreden.

De uit Apeldoorn afkomstige Bloem de Ligny trakteert het publiek vervolgens op een mooi rustmoment. Tegenwoordig treedt zij op als Oo Is An Instrument en speelt ze zeemansliederen. Ze begeleidt haar mooie stem met een even prachtige geluid uit een traporgel. De nummers liggen lekker in het gehoor en Bloem de Ligny weet de aandacht van het publiek goed vast te houden. Ze kirt, miauwt, keft, fluistert, zucht en zingt haar teksten op een manier die doet denken aan de IJslandse Björk. Het zal mij niets verbazen als Oo Is An Instrument in de toekomst ook in de grotere zalen van Nederland gaat optreden. Dit optreden smaakt in ieder geval naar meer.

Of de muziek van Antoine Chessex ook voor een groter publiek is weggelegd, is de vraag. Met zijn tenorsaxofoon en een achtergrondtape neemt hij het publiek mee op ontdekkingsreis door Extrapool. Hij sluipt de bijna volledig donkere ruimte rond. Zacht en hard blazend door de saxofoon creëert hij hiermee steeds nieuwe lagen geluid. Het resultaat is één lange angstaanjagende drone. Dit soort muziek wil je liever niet horen als je op een verlaten treinstation staat. De muziek jaagt je namelijk op een mooie manier de stuipen op het lijf. Antoine geeft een totaal nieuwe betekenis aan het bespelen van een saxofoon. Na afloop krijgt hij dan ook een daverend applaus van een enthousiast publiek dat heeft kunnen genieten van een drietal mooie optredens.