Een avond vol geluidskunst. Zo worden de optredens van Petra Dubach & Mario van Horrik, Paul Evens en Remörk in Extrapool aangekondigd. Een avond gevuld met geluid, voortgebracht door ijzeren staven, zeepbellen, trommels, muziekdoosjes, speakersystemen en zelfgemaakte instrumenten.

Het Eindhovense duo Petra Dubach & Mario van Horrik opent de avond. Beiden bespelen twee versterkte ijzeren staven die aan het plafond zijn bevestigd. De klanken die hiermee worden voortgebracht creëren een spookachtige sfeer. De staven worden vervolgens ingeruild voor trommels en knikkers en daarna weer voor gitaar en het blazen van bellen. Het kabbelt allemaal lekker voort en het muziekstuk neemt je mee in dromenland. Het optreden wordt afgesloten met drie muziekdoosjes. De muziek die eruit komt is gebaseerd op de dienstregelingen van het openbaar vervoer van drie verschillende steden. Een mooi en rustig einde van een geslaagd optreden.

Bij de optredens van Paul Devens wordt het publiek deel van het werk. Vanavond is het niet anders. De geluiden die Paul Devens met zijn mengpaneel, computer en ander elektronisch spul de ruimte in blaast, worden minuut na minuut harder, zwaarder en beklemmender. Het optreden begint met wat lijkt op het geluid van een aantal voorbijrazende treinen. Gedurende het optreden ontsporen deze treinen tot een enorme bak herrie waar je een beroerte van kunt krijgen. Een vergelijking met Merzbow is al snel gemaakt en de term geluidskunst lijkt te worden vervangen door geluidsterreur. Niet voor niets werd op de flyer van Extrapool al gewaarschuwd voor dit optreden. Een optreden van Paul Devens onderga je namelijk en het is “niet voor softies.”

De avond wordt afgesloten met een optreden van de Antwerpse Kris Delacourt, alias Remörk. Met behulp van een zelfgebouwd elektronica-apparaat, cassettebandjes en een microfoon, vullen overstuurde monotone geluiden wederom de ruimte. Door ook gebruik te maken van zang, onderscheidt Remörk zich echter van de voorgaande optredens. Dat wil niet zeggen dat Remörk het niet laat om de trommelvliezen van het publiek te mishandelen. Het optreden wordt echter mooi afgebouwd en eindigt met iets dat lijkt op een echt liedje. Het zou zo een nummer van Papa M kunnen zijn, maar dan met een betonmolen als begeleiding in plaats van een gitaar. Het optreden eindigt uiteindelijk in stilte. Een verademing na een avond vol met geluidskunst, die inderdaad niet is weggelegd voor de softies!