Onbekend maakt onbemind. Dat is erg jammer, want hoe moeten jonge en nieuwe acts dan de weg naar het podium vinden? Gelukkig vult de NDRGRND in Nijmegen deze leemte en blijft stug op vrijdagavond nieuw bloed programmeren.

Orange Maplewood doet de aftrap vanavond. De Achterhoekse boys waren in 2010 de gedoodverfde winnaar van de Gesel van Gelderland. Maar ergens is iets mis gegaan. Na een overtuigend optreden tijdens de halve finale van deze Gelderse popprijs, is het gaan rommelen in de gelederen van de rockers. De finale werd niet gewonnen en Orange Maplewood dreigde in de vergetelheid te raken.

Deze avond is er een teken van leven van Orange Maplewood. Of dit ook lang en als positieve herinnering in het collectieve geheugen van de bezoekers zal blijven, is maar de vraag. De band heeft het muzikaal zeker op orde: steady bas en drums en interessant (twin)gitaarwerk. Toch blijft er geen enkel nummer hangen, behoudens  I Am The Walrus van The Beatles. Ieder nummer kent een aardige opbouw, maar mist scherpte in de gedeeltes waar gezongen wordt. Dan dondert het bouwwerk als een kaartenhuis in elkaar. Daarnaast zijn de vocalen niet van een al te hoog niveau. Dat werkt ook niet mee aan de algemene feestvreugde. Het optreden vanavond stelt teleur en de vrees ontstaat dat Orange Maplewood het niet gaat maken als nieuwe loot aan de rockboom.

The Pikeys daarentegen, zijn van een uitzonderlijk hoog niveau. De vier rotzakken uit het land van Flipje zijn voortgekomen uit het aardige ‘Cool Ice Crush Killers’ en het sterke ‘The Righteous and the Bad’. Ze bewezen al tijdens de SENA Pop Awards 2010 in de Melkweg en op het megalomane Appelpop in Tiel, klaar te zijn om de harten van rockliefhebbers op hol te laten slaan. Vandaag op het kleine podium van de NDRGRND bewijzen ze pas echt wat ze in hun mars hebben.

Een stuwende groove, ruwe solo´s, vettige Rickenbacker-baspartijen en charmante, edoch opfokkende vocalen. The Pikeys slaan ermee op je smoel. De band citeert op niet mis te verstane wijze uit de geschiedenis van moddervette rock en blues, met een scheut smerige funk. The Pikeys spelen echt als een collectief, waarbij alle bandleden een even grote rol vervullen. Daarnaast hebben de vier heren hun zaakjes en geluid goed op orde. Hoewel het ‘zaakje’ van de gitarist, naar het schijnt, herstellende is van een kneuzing.

The Pikeys veroveren je rockhart en spelen vanavond als een gesmeerde machine. Het is hoog tijd dat een groter deel  van Nederland met deze vier vuilakken kennismaakt.