Wat bedoeld is als cd-presentatie van Streetcarb vanwege de geboorte van derde ep How’s Life In The Fridgeroom?, werd een avond waarin de Arnhemse bands van het moment gevierd werden. Streetcarb moest afzeggen wegens ziekte. Vreemde eend in de bijt En Vélo verving Streetcarb, al was dit op twijfelachtige wijze.
De kick-off van de avond wordt op een ouderwetse rawk-’n- roll-manier verzorgd door de nieuwe formatie Fords. De ervaren muzikanten, die hun sporen verdiend hebben in grootheden als The Shaggable Sluts, Flight 195, Viva Rosa en Lost, staan garant voor een try-out die eigenlijk niet als zodanig te bestempelen valt. Krachtige, opzwepende nummers en meezingbare koortjes vermaken het publiek zonder de rauwheid van rock-’n-roll kwijt te raken. Alles is aanwezig, van de hillbilly americana waarbij je “Wieeeehaaa!,” wil roepen, tot riffs die aan de surfmuziek doen denken. Wat hebben we hier? De gitaarslides, de solo’s, krachtige drums, punk en rauwe garageblues... In het kort: the whole shebang! Ingrediënten voor een uitstekende bak herrie, maar zeker weten een zeer goeie! De volgende keer allemaal een fout bloesje aan en dan is ook de bandlook compleet.
De avond wordt voortgezet door Veronica Lake. Een jonge band, waar men de vrees kan hebben voor "alweer een bandje van raggende jongens”. Niets is echter minder waar, als je de heren van Veronica Lake hoort. Hun geluid klinkt volwassener dan men op het eerste gezicht (gehoor) zou verwachten. Muzikaal gezien hebben ze goed naar The Vines geluisterd, vocaal is het echter af en toe te veel The Kooks. De band met potentie is goed op elkaar ingespeeld, waardoor de kracht van de riffs goed tot zijn recht komt. De groep speelt met dynamiek en zanggeluid, waarbij de eenheid niet uit het oog verloren wordt. Helaas worden de solo’s niet altijd functioneel ingezet, maar meer om het soleren an sich. Veronica Lake is een goede band, die veel in zich heeft. Nu nog werken aan herkenbaarheid van de riffs en het eigen geluid, dan zien we ze over een tijdje vast ook bij DWDD.
En Vélo is vanavond enigszins de vreemde eend in de bijt. De mannen vervangen Streetcarb en zorgen voor rust in de avond. Volgens eigen zeggen maken ze hippiemuziek om bij weg te dromen onder het genot van een kopje chai-thee, maar zelf herken ik dit niet en het publiek evenmin. De zaal is namelijk afgeleid en ongeboeid tijdens de nummers die het wegdromen mogelijk zouden kunnen maken. Jammer, aangezien de band het juist hiervan moet hebben. En Vélo zou beter thuis zijn geweest op een zondagmiddag in een zonovergoten park waar ze voor de muzak van de stille genieter kunnen zorgen, dan in een rokerige kroeg. De boel klinkt dan ook rommelig. Wat het optreden redt, is het af en toe terugkerende grungegeluid, inclusief Cobain-zanglijn. Verder is de mondharmonica fijn voor de afwisseling en maakt deze tevens het Stones-streven van de band realistischer. Bovendien is het bijna ongeleid projectielachtige stuiteren van gitarist Jelle aanstekelijk. Carry on Jelle, carry on!
De headliner van de avond is The Attitudes. Voor ieder jochie dat anno 2011 een punkrocker wil zijn, is aan te raden om een keer naar deze band te komen kijken. De energie spat van het podium af, er is ruimte voor humor en zelfspot, maar ook voor sfeervolle, filmische geluiden, waarna de harde noten er weer in knallen. Zoals bij de rebellie van punk hoort, scheelt er af en toe ook wat aan. Zo lijkt het dat de drums er bij sommige nummers achteraan hobbelen en er is weinig ruimte voor melodielijnen. Hak-takmuziek is het, maar door de gedrevenheid en professionaliteit van deze mannen komt de poppunk zeker tot zijn recht! Al met al een uitstekend hot and steamy rock-'n-punkoptreden!
De kick-off van de avond wordt op een ouderwetse rawk-’n- roll-manier verzorgd door de nieuwe formatie Fords. De ervaren muzikanten, die hun sporen verdiend hebben in grootheden als The Shaggable Sluts, Flight 195, Viva Rosa en Lost, staan garant voor een try-out die eigenlijk niet als zodanig te bestempelen valt. Krachtige, opzwepende nummers en meezingbare koortjes vermaken het publiek zonder de rauwheid van rock-’n-roll kwijt te raken. Alles is aanwezig, van de hillbilly americana waarbij je “Wieeeehaaa!,” wil roepen, tot riffs die aan de surfmuziek doen denken. Wat hebben we hier? De gitaarslides, de solo’s, krachtige drums, punk en rauwe garageblues... In het kort: the whole shebang! Ingrediënten voor een uitstekende bak herrie, maar zeker weten een zeer goeie! De volgende keer allemaal een fout bloesje aan en dan is ook de bandlook compleet.
De avond wordt voortgezet door Veronica Lake. Een jonge band, waar men de vrees kan hebben voor "alweer een bandje van raggende jongens”. Niets is echter minder waar, als je de heren van Veronica Lake hoort. Hun geluid klinkt volwassener dan men op het eerste gezicht (gehoor) zou verwachten. Muzikaal gezien hebben ze goed naar The Vines geluisterd, vocaal is het echter af en toe te veel The Kooks. De band met potentie is goed op elkaar ingespeeld, waardoor de kracht van de riffs goed tot zijn recht komt. De groep speelt met dynamiek en zanggeluid, waarbij de eenheid niet uit het oog verloren wordt. Helaas worden de solo’s niet altijd functioneel ingezet, maar meer om het soleren an sich. Veronica Lake is een goede band, die veel in zich heeft. Nu nog werken aan herkenbaarheid van de riffs en het eigen geluid, dan zien we ze over een tijdje vast ook bij DWDD.
En Vélo is vanavond enigszins de vreemde eend in de bijt. De mannen vervangen Streetcarb en zorgen voor rust in de avond. Volgens eigen zeggen maken ze hippiemuziek om bij weg te dromen onder het genot van een kopje chai-thee, maar zelf herken ik dit niet en het publiek evenmin. De zaal is namelijk afgeleid en ongeboeid tijdens de nummers die het wegdromen mogelijk zouden kunnen maken. Jammer, aangezien de band het juist hiervan moet hebben. En Vélo zou beter thuis zijn geweest op een zondagmiddag in een zonovergoten park waar ze voor de muzak van de stille genieter kunnen zorgen, dan in een rokerige kroeg. De boel klinkt dan ook rommelig. Wat het optreden redt, is het af en toe terugkerende grungegeluid, inclusief Cobain-zanglijn. Verder is de mondharmonica fijn voor de afwisseling en maakt deze tevens het Stones-streven van de band realistischer. Bovendien is het bijna ongeleid projectielachtige stuiteren van gitarist Jelle aanstekelijk. Carry on Jelle, carry on!
De headliner van de avond is The Attitudes. Voor ieder jochie dat anno 2011 een punkrocker wil zijn, is aan te raden om een keer naar deze band te komen kijken. De energie spat van het podium af, er is ruimte voor humor en zelfspot, maar ook voor sfeervolle, filmische geluiden, waarna de harde noten er weer in knallen. Zoals bij de rebellie van punk hoort, scheelt er af en toe ook wat aan. Zo lijkt het dat de drums er bij sommige nummers achteraan hobbelen en er is weinig ruimte voor melodielijnen. Hak-takmuziek is het, maar door de gedrevenheid en professionaliteit van deze mannen komt de poppunk zeker tot zijn recht! Al met al een uitstekend hot and steamy rock-'n-punkoptreden!