Organisator Dennis Spee sprak over een “zielige opkomst” bij de derde gratis editie van Luxor Unplugged. Dit initiatief biedt een podium voor lokale singer-songwriters. Jammer, want bij de twee voorgaande edities stond de kleine zaal van Luxor Live bomvol.

Maar liever een luisterend publiek, dan een vol ‘vrijdagmiddag-borrel-publiek'. Vanaf het moment dat Dislisa, haar mond opentrekt en haar vingers over haar keyboard laat glijden, wordt het muisstil in de zaal. Deze tweedejaars conservatorium studente heeft een stem als Adele, vlijmscherp en met een rauw randje. En met haar rode haar en studs armbanden de looks van een punkchick. Het heeft al snel de sfeer van een huiskamerconcert en één voor één gaat het publiek zitten. Terecht, op deze muziek moet je niet springen, klappen, hupsen. Nee, naar deze muziek moet je luisteren. En luisteren dat doet het publiek. Zo goed, dat zelfs Dislisa hen bedankt voor de stilte. Haar laatste drie nummers worden prachtig begeleid door een violiste. Deze sluit haar ogen, Dislisa sluit haar ogen, het hele publiek sluit de ogen en even zitten we thuis voor de open haard met je partner en een knuffelbeer.

De lichten gaan aan en op het podium wordt plaatsgemaakt voor BE’sDog. Gewapend met Dislisa’s keyboard, een akoestische gitaar en hun nonchalance houden ze het publiek minder goed stil. Rastafari, I’m Feeling High All The Time back-upt de keyboardspeler Ben als zijn zonnebril, ala Henkjan Smits, op zijn neus glijdt. Snel schuift hij hem weer terug als een diadeem waardoor er een soort snorkelplukje haar ontstaat wat het hele optreden heen en weer wipt. Nummer twee moet even in de rewind, want de heren hebben al zes maanden niet gespeeld. “Ik vind ze wel een beetje klungelig” zegt iemand in de zaal, maar dat is niet erg. Het brengt humor en maakt de sfeer wat losser. Dit is juist het mooie aan de Unplugged versies. Er staan drie totaal verschillende acts waardoor de avond blijft boeien.

Dan klimmen Leander en Achterdochtig het podium op. Ze staan met zijn tweeën op het podium, maar toch doen ze maar twee nummers samen. Iets wat jammer is, want toevallig klinken ze wel heel lekker samen. Om en om spelen ze totaal verschillende muziek en hebben ze ook een andere sfeer om zich heen. Leander met zijn hoed, lange donkere haren en donkere bril doet aan Johnny Dep denken die Bob Dylan-achtige muziek maakt. Achterdochtig heeft brede schouders, weggestopt in een houthakkersbloes, boven een skinny jeans en met een lekkere blonde lok doet hij meer aan Kurt Cobain denken. Leander heeft een prachtige Engelse uitspraak en wisselt zijn gitaarspel mooi af met een mondharmonica. Je hoofd gaat er automatisch van naar links hangen. Achterdochtig is gewapend met een elektrische gitaar en zingt rauw en, hey wacht! Is dat Nederlands?! Ja! “Mijn volgende nummer gaat over versieren. Ik had een cassettebandje met mooie openingszinnen, maar die is net overleden”. Naast zijn gitaar is namelijk zijn trouwste bandlid de cassetterecorder. Bij het volgende nummer probeert hij het weer “Op deze cassette staat Lisa op de zang. Tenminste als hij het doet…” ja, dat doet hij, maar vaag. Te vaag.

Luxor Live biedt 22 december weer een podium aan drie lokale helden, waaronder Lieve Bertha.