Meerdere generaties punk met diverse invalshoeken delen het Doornroosjepodium. Meestal komen deze bands de kraakkrochten niet uit, maar onder aanvoering van The Bronx is er eindelijk weer eens een potje punk en hardcore in Doornroosje te bewonderen. Het is een gedenkwaardige avond.

Het ooit lokale maar tegenwoordig Utrechtse This Routine is Hell waagt de aftrap van de avond rond de klok van half negen. Dit door veel touren inmiddels redelijk ervaren viertal brengt een tamelijk chaotisch potje hardcorepunk ten gehore. Duidelijk is dat de band het niet van de individuele kwaliteiten moet hebben. De kracht van This Routine is Hell schuilt in het collectief dat men vormt. Korte sonische uitstulpingen worden gecombineerd met enkele boodschappen, met name tussen de nummers door, die de zanger zijn publiek in tracht te slingeren. Helaas is er achterin de zaal geen touw aan vast te knopen wat de beste jongen ons allemaal probeert te vertellen. Mogelijk een handigheidje om even te beseffen dat dit een grotere zaal betreft en geen hol ergens onder de grond. Met andere woorden: gebruik de microfoon waartoe deze dient. Iets met feest en een fijn potje beuken kan nog net verstaan worden, en dat is ook zo ongeveer wat This Routine is Hell doet.

OFF!, louter bestaande uit helden van het begintijdperk tijd tot de laatste jaren, doet hierna een welgemikte poging de basis van punk bloot te leggen. Simpele, maar erg aantrekkelijke rechttoe-rechtaannummers die erg aan MC5 en bij vlagen ook aan The Sonics doet denken, etaleren ‘daar waar het allemaal mee begon’. Ondergeschikte melodie en maximale output. Jammer dat de huidige generatie daar bijzonder weinig kaas van gegeten heeft, anders zou ‘moderne’ punk zijn essentie nog wel behouden hebben. De muziek is in plaats daarvan gedevalueerd tot zielige en melodiegeoriënteerde emopunk, waar het gros nu smakelijk van vreet. OFF! laat horen dat echte punk zich gelukkig verre houdt van uitverkoopmuziek, wat een fijn nostalgisch en vooral erg energiek optreden oplevert. Het duurt misschien net wat te lang en doet wat sleets aan, maar is zo essentieel dat niemand daarover zal zeuren.

The Bronx, voor de variatie maar eens uit Los Angeles, laat horen en zien wat je kan doen met de ingrediënten van weleer. De band verwerkt deze tot een modern jasje dat alleszins zeer passend en credible is. Ramharde en groovende hardcore zonder concessies, waar menigeen maar nauwelijks de neiging kan onderdrukken de hele tent tot op de grondvesten toe af te breken. De ouderwetse punk- en rock-’n-rollinvloeden passen perfect in de moderne benadering van The Bronx. Op een enkele glorieuze misser na, het melodieuze hitje op tweederde van de set, bouwt The Bronx een ideaal feestje met de bezoekers in Doornroosje. Menigeen is het er over eens: "Wat een band!", en terecht. The Bronx is één van de allerbeste bands uit het hardere segment dat deze toko ooit heeft aangedaan. Tip: wanneer Doornroosje over enige tijd ten gronde moet in verband met de nieuwbouw, haal dan The Bronx met haar publiek terug om als menselijke sloopkogel de eerste aanzet te doen.