De jonge honden van Audio Outrage uit Nijmegen mogen met hun vers geslepen tanden het spits afbijten tijdens de tweede dag op de berg. Een tikje versuft (of misschien een tikkie verlegen?) kondigt de zanger hun volgende wapenfeit aan. Je kunt niet anders zeggen dan dat ze op z'n minst erg energiek overkomen met hun ruwe rock doordrenkt met stoner, bier, grunge en het nodige zweet, aangevuld met een Hey Joe van Jimi. Nog niet bijster origineel, desondanks zeer vermakelijk. En jonge honden worden groot, leren nieuwe kunstjes en zullen ons wellicht een volgende keer verblijden met een avondje vuig- en ruigheid.

Inmiddels heeft Leeways in de tot sessieruimte omgebouwde Rietveldzaal hun indrukwekkende afsluitende act van dag één gevolg gegeven met een minifeestje van drie nummers. De energie van het kleurrijke vijftal is een opmaat voor wat we vanavond mogen verwachten in de Jacobiberg.
 
Dan nu de beurt aan Page Zero. Helaas is het nog steeds rustig in de zaal, aangezien de combinatie van late avondzon, bier en burgers op de 'barbie' de bezoekers op de trappen voor de ingang houdt. Best jammer, want Page Zero is ingetogen en melodieus om naar een climax van vette riffs toe te werken, waarbij je op z'n minst je hoofd niet stil kunt houden. In de aankondiging van de Jacobiberg was te lezen dat dit trio disco-grunge ten gehore brengt, gelukkig bleek het minder olijk dan de omschrijving deed vermoeden. Page Zero speelt rock in de brede zin van het woord, verscheidene stijlen stoppen ze in een compacte song. Dit is één van die bands die het de moeite waard maakt om elk jaar toch weer een kijkje te nemen bij deze Paasconcerten. Bovendien ging het drietal tijdens de sessie in het 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen café helemaal naar de muzikale basis met akoestische gitaren en slechts een met brushes bewerkte snaredrum.
 
Een overdonderend intro met veel gitaareffecten opent de set van Final Four. Het maakt duidelijk waar het jonge viertal voor staat. Energie! De ene catchy rocksong volgt de andere op. Het enthousiasme spat van het podium af bij deze viermansformatie. Mede door de flink overstuurde gitaar zit er een vleugje emo in deze band, en dat is in dit geval als een compliment bedoeld. Strakke band, goede presentatie en een zangeres die op het podium helemaal in haar element is. De tracks hebben veel punkinvloeden, maar zijn niet echt vernieuwend te noemen. “Het leven is kut, maar je moet gewoon doorgaan”, roept de zangeres door de Jacobiberg. Dit typeert Final Four eigenlijk perfect. Pretentieloos, maar wel met potentie. Later, tijdens de minstens zo energieke drie nummers in de 3VOOR12-sessie, bevestigt de band dat er ruimte is voor groei.

Het optreden van LADA! gaat niet door wegens fysieke problemen binnen de band. Random mag als hun vervanger opdraven, wat praktisch gezien inhoudt dat de zangeres een uur voor het optreden met de brommer opgehaald wordt uit de Arnhemse wijk Presikhaaf. De ietwat nerveuze opening zo zonder voorbereiding is verklaarbaar. Het optreden is vergelijkbaar met hun voorganger Final Four. Energievolle, simpele rocksongs. Bij Random iets meer popinvloeden in plaats van punk. Naarmate het optreden vordert, komt gitarist Jop Van der Linden steeds meer uit zijn schulp. Hij neemt Random aan de hand en laat zien dat een gitarist met bovengemiddelde capaciteiten het verschil is tussen een gemiddeld of een goed optreden. De zangeres kan nog groeien in haar rol als blikvanger van de band, want zij draagt de liedjes echt met haar prima stem.

De progressieve rock van Sane laat de Jacobiberg trillen op haar grondvesten. Eerder op de avond gaf het vijftal in het 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen café al een voorproefje van hun kunnen door drie nummers in iets afgeslankte vorm te spelen. De drumkit was in de Rietveldzaal vervangen door een creatief in elkaar gezette minikit met cajon, bellen en kleine cymbals. Op het grote podium zorgen de rauwe, scheurende gitaren voor een dikker en voller geluid. Het gedeelte van het publiek dat vanwege de hitte buiten blijft staan, kan zelfs meegenieten van de duistere tonen. De zanger heeft een vrij monotoon stemgeluid, maar het past bij de sound van de band. Er valt eigenlijk weinig op te merken aan het optreden van Sane, al lijkt het soms wel erg veel op Tool. Een prima kopie van Tool, dat wel. De tijdens de sessie beloofde 'coole verrassing' blijkt de korte toevoeging van Jan-David Hoogerheide te zijn, de Krach-toetsenist die op de Jacobiberg bijkans opgroeide.

Je moet stoppen op het hoogtepunt, en dat hoogtepunt mochten de heren van KYU verzorgen, en met verve mag gezegd worden. Harry Holzhauer zingt, brult, krijst en wij bewonderen. Terwijl hij het hoofd koel houdt en beheerst de (zware) toon zet, springen zijn kornuiten om hem heen. Met de precisie van een Meshugga en de drive van een Mastodon weet deze band, die zijn thuishaven heeft in de Jacobiberg, een pit met ploeterende mannen te veroorzaken.  De bulldozers en werkmannen voor het podium zorgen ervoor dat KYU een tandje hoger gaat. Zoals het een waardige afsluiter betaamt krijgen ze de rest van de zaal ook goed gevuld en blijkt het toch jammer dat het alweer de laatste band is van deze geslaagde editie Paasconcerten. Een dik compliment aan de crew en vrijwilligers van de Jacobiberg is dan ook zeker op zijn plaats!

De sessies van het 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen café met Leeways, Sane, Page Zero en Final Four zijn opgenomen en worden binnenkort gestreamd. Bovendien zijn de interviews met de bands, afgenomen door Martijn Vet, dan ook na te luisteren. Hou de site in de gaten!