Zo langzamerhand is het een vanzelfsprekendheid dat de jaarlijkse Paasconcerten in de Arnhemse Jacobiberg een vast publiek naar het popcentrum trekken. Toch lijkt het elk jaar meer te worden. Het affiche met een breed aanbod aan lokale bands is een perfecte formule die op de eerste dag bijna 500 mensen op de been brengt.
Op de eerste avond is Veronica Lake de opener. 'Indie garagerock' staat op de flyers. Indie noch garagerock zijn echter in het oor springende kenmerken van deze band. Wel maken de vier mannen stevige rock in midtempo waarop het prettig meedeinen is. Elk liedje heeft minimaal één gitaarsolo. Dat juist de gitarist tijdens het optreden als afscheidscadeau een pleeborstel krijgt, is misschien een teken aan de wand. Graag horen we in de toekomst meer indie én meer garage van deze band, in plaats van de wat belegen set die ze nu spelen. Wel een verrassende cover van Florence & The Machine, waarvoor hulde.
Plotseling staan ze daar achter in de grote zaal: The Embrassibles. Zes blazers van hoog naar laag, een drummer, een percussionist en een rapper. Wat een feest! Het is mariachihiphop, het is New Orleans, het is Oerol, het is geweldig. Denk aan Kyteman met No More Singing The Blues of aan de Youngblood Brass Band, wie ze nog kent. Vooral de rapper zorgt voor een flinke boost als hij aan de beurt is. Onmiddellijk boeken voor elk festival, deze jolijtbrengers.
Ondertussen bieden in de Rietveldzaal vier singer-songwriters van het Gelders Singer Songwriter Festival (GSSF) sfeervolle halfuurtjes luistermuziek. bE' s Dog slaat, gesteund door een toetsenist-gitarist, de eerste akkoorden aan in het knusse zaaltje en overtuigt door zijn nummers zeer geloofwaardig te brengen. Zijn sterke stem blijkt daarbij een krachtig wapen te zijn.
Wanneer aansluitend Indasol in het schijnsel van de led-verlichting treedt, is het nog rustig. De zaal staat echter gauw vol en dat blijft zo tot het eind, want deze jongeman weet hoe zijn venijnige bluessongs over te brengen. Ogenschijnlijk no-nonsense, maar gezegend met een prima techniek en stem boekt Indasol een indrukwekkende vooruitgang.
Marcel Verbeek is na een intensieve periode van een albumproductie, samenwerking met Anneke van Giersbergen en Harry Sacksioni langzaam weer bezig nummers te schrijven. De Rietveld luistert aandachtig naar de prachtige kleine fingerpicking-liedjes in de sfeer van onder meer Paul Simon en James Taylor.
De Arnhemse Poolse Miriam Moczko sluit samen met haar gitarist en beatboxing backing vocalist de GSSF-avond af. Het toepassen van loops bij het beatboxen is een interessante toevoeging aan de dynamiek tussen de drie muzikanten. Miriam maakt steeds meer naam in de regio en ook daarbuiten, wat blijkt uit de publieke belangstelling voor haar set: de Rietveld puilt uit voor haar mooie pianopop. Deze avond bevestigt maar weer dat GSSF een zeer geschikt initiatief is voor het bij elkaar brengen van publieke aandacht en mooie songs.
Vitamin 14 wordt omschreven als een band met funkinvloeden. Maar de band speelt en zingt zo hard dat het lijkt alsof ze ook wat grungeraakvlakken heeft. Toch komen ook regelmatig de funky kanten van de vier mannen naar voren. Alleen wat jammer is, is dat de zang nauwelijks te verstaan is door de harde gitaren en drums. Iets waar wel meer bands last van hebben vanavond. Of het aan de band ligt, is dan ook de vraag. De zanger ontpopt zich als een echte frontman met soms aparte trekjes die bij een zanger horen.
Songs To Kill Zombies To heeft niet alleen de mooiste bandnaam en de mooiste bandshirts, ook het ramvette fundament van deze vijf jonge metaalbewerkers is imponerend te noemen. Je kunt er wat mee, of totaal niet, maar het publiek in de grote zaal lijkt deze band ondanks hun extreme stijl toch wel te waarderen. Live komen de nummers nog niet zo aan als op het album, maar gezien de muzikale creativiteit die de band bewijst te hebben is Songs To Kill Zombies To zeker wel tot een interessante ontwikkeling in staat.
Voor velen is vanavond een trip to memory lane, want de mannen van Fitzkin staan voor het eerst sinds 1983 weer op het podium van de Jacobiberg. De Arnhemmers, ooit nog opener voor Motörhead, rammen hun überpure hardrock tot achterin de hoeken van de volle zaal. Het halve uur speeltijd wordt volgestouwd met de karakteristieken die deze rockvorm typeren. De poses en wapperende manen van basvirtuoos Barend Courbois zijn daar de beste voorbeelden van. Duidelijk mag zijn dat de instrumenten nooit een zolder gezien hebben, want Fitzkin komt goed weg met hun set.
De leden van Easy Trigger, die ondanks hun jonge leeftijd al een gerenommeerde act in de regio zijn, spelen een energieke en bevlogen set. Ze hebben er zichtbaar plezier van. Vooral de bassist springt eruit. Hij is met zijn energieke spel echt de blikvanger van de band. In één adem ragt Easy Trigger door het optreden en dat het strak is moet je ze nageven.
Leeways zorgt voor een flink portie reggae deze avond, een muziekstroming die eigenlijk elk jaar terugkeert op de Jacobiberg. Was de grote zaal bij Easy Trigger een beetje leeggelopen, bij deze vijfkoppige band stroomt hij vrijwel helemaal vol, waardoor er op het gezellige terras bij de ingang wat meer ruimte onstaat. Zowel de zeer energieke band als het publiek gaat los op deze soms harde vorm van reggae, die behalve hiphop meer invloeden herbergt, voortkomend uit de vele nationaliteiten die de band telt. Leeways maakt er samen met de toeschouwers een feestje van en is daarmee een perfecte afsluiter van dag 1 van de Paasconcerten.
Op de eerste avond is Veronica Lake de opener. 'Indie garagerock' staat op de flyers. Indie noch garagerock zijn echter in het oor springende kenmerken van deze band. Wel maken de vier mannen stevige rock in midtempo waarop het prettig meedeinen is. Elk liedje heeft minimaal één gitaarsolo. Dat juist de gitarist tijdens het optreden als afscheidscadeau een pleeborstel krijgt, is misschien een teken aan de wand. Graag horen we in de toekomst meer indie én meer garage van deze band, in plaats van de wat belegen set die ze nu spelen. Wel een verrassende cover van Florence & The Machine, waarvoor hulde.
Plotseling staan ze daar achter in de grote zaal: The Embrassibles. Zes blazers van hoog naar laag, een drummer, een percussionist en een rapper. Wat een feest! Het is mariachihiphop, het is New Orleans, het is Oerol, het is geweldig. Denk aan Kyteman met No More Singing The Blues of aan de Youngblood Brass Band, wie ze nog kent. Vooral de rapper zorgt voor een flinke boost als hij aan de beurt is. Onmiddellijk boeken voor elk festival, deze jolijtbrengers.
Ondertussen bieden in de Rietveldzaal vier singer-songwriters van het Gelders Singer Songwriter Festival (GSSF) sfeervolle halfuurtjes luistermuziek. bE' s Dog slaat, gesteund door een toetsenist-gitarist, de eerste akkoorden aan in het knusse zaaltje en overtuigt door zijn nummers zeer geloofwaardig te brengen. Zijn sterke stem blijkt daarbij een krachtig wapen te zijn.
Wanneer aansluitend Indasol in het schijnsel van de led-verlichting treedt, is het nog rustig. De zaal staat echter gauw vol en dat blijft zo tot het eind, want deze jongeman weet hoe zijn venijnige bluessongs over te brengen. Ogenschijnlijk no-nonsense, maar gezegend met een prima techniek en stem boekt Indasol een indrukwekkende vooruitgang.
Marcel Verbeek is na een intensieve periode van een albumproductie, samenwerking met Anneke van Giersbergen en Harry Sacksioni langzaam weer bezig nummers te schrijven. De Rietveld luistert aandachtig naar de prachtige kleine fingerpicking-liedjes in de sfeer van onder meer Paul Simon en James Taylor.
De Arnhemse Poolse Miriam Moczko sluit samen met haar gitarist en beatboxing backing vocalist de GSSF-avond af. Het toepassen van loops bij het beatboxen is een interessante toevoeging aan de dynamiek tussen de drie muzikanten. Miriam maakt steeds meer naam in de regio en ook daarbuiten, wat blijkt uit de publieke belangstelling voor haar set: de Rietveld puilt uit voor haar mooie pianopop. Deze avond bevestigt maar weer dat GSSF een zeer geschikt initiatief is voor het bij elkaar brengen van publieke aandacht en mooie songs.
Vitamin 14 wordt omschreven als een band met funkinvloeden. Maar de band speelt en zingt zo hard dat het lijkt alsof ze ook wat grungeraakvlakken heeft. Toch komen ook regelmatig de funky kanten van de vier mannen naar voren. Alleen wat jammer is, is dat de zang nauwelijks te verstaan is door de harde gitaren en drums. Iets waar wel meer bands last van hebben vanavond. Of het aan de band ligt, is dan ook de vraag. De zanger ontpopt zich als een echte frontman met soms aparte trekjes die bij een zanger horen.
Songs To Kill Zombies To heeft niet alleen de mooiste bandnaam en de mooiste bandshirts, ook het ramvette fundament van deze vijf jonge metaalbewerkers is imponerend te noemen. Je kunt er wat mee, of totaal niet, maar het publiek in de grote zaal lijkt deze band ondanks hun extreme stijl toch wel te waarderen. Live komen de nummers nog niet zo aan als op het album, maar gezien de muzikale creativiteit die de band bewijst te hebben is Songs To Kill Zombies To zeker wel tot een interessante ontwikkeling in staat.
Voor velen is vanavond een trip to memory lane, want de mannen van Fitzkin staan voor het eerst sinds 1983 weer op het podium van de Jacobiberg. De Arnhemmers, ooit nog opener voor Motörhead, rammen hun überpure hardrock tot achterin de hoeken van de volle zaal. Het halve uur speeltijd wordt volgestouwd met de karakteristieken die deze rockvorm typeren. De poses en wapperende manen van basvirtuoos Barend Courbois zijn daar de beste voorbeelden van. Duidelijk mag zijn dat de instrumenten nooit een zolder gezien hebben, want Fitzkin komt goed weg met hun set.
De leden van Easy Trigger, die ondanks hun jonge leeftijd al een gerenommeerde act in de regio zijn, spelen een energieke en bevlogen set. Ze hebben er zichtbaar plezier van. Vooral de bassist springt eruit. Hij is met zijn energieke spel echt de blikvanger van de band. In één adem ragt Easy Trigger door het optreden en dat het strak is moet je ze nageven.
Leeways zorgt voor een flink portie reggae deze avond, een muziekstroming die eigenlijk elk jaar terugkeert op de Jacobiberg. Was de grote zaal bij Easy Trigger een beetje leeggelopen, bij deze vijfkoppige band stroomt hij vrijwel helemaal vol, waardoor er op het gezellige terras bij de ingang wat meer ruimte onstaat. Zowel de zeer energieke band als het publiek gaat los op deze soms harde vorm van reggae, die behalve hiphop meer invloeden herbergt, voortkomend uit de vele nationaliteiten die de band telt. Leeways maakt er samen met de toeschouwers een feestje van en is daarmee een perfecte afsluiter van dag 1 van de Paasconcerten.