Tijdens de finale van Pocketpop spelen er vier bands voor de winst, de zogenaamde ‘gitaar met de grote oren’. Aan het programma wordt jaarlijks een band toegevoegd, namelijk de winnaar van de publieksprijs van de vier voorronden. Fairmont Drive is ditmaal de gelukkige die de ‘pauze’ van het juryberaad op mag leuken aan het einde van de avond. De vier bands waar het echt om gaat zijn: Knuckles of Frisco, Stennes, Burning Paris en The Marquees. Aan de laatstgenoemde de taak om de avond af te trappen.
De twintigers van The Marquees kiezen ervoor om hun optreden rustig op te bouwen. Een gewaagde keuze voor het startschot van de avond, iets wat deze band siert. Jammer genoeg is dit direct ook het enig echt opvallende aan deze band. De vier net geklede heren kiezen voor een gematigd bluesrockoptreden zonder daarin echt te excelleren. Hoewel de zanger over een behoorlijke strot beschikt, hobbelen zijn medebandleden maar een beetje achter hem aan. Soms slordig drum- en baswerk en een gitarist die nagenoeg het gehele optreden de juiste aanslag lijkt te missen. Het weinig strakke optreden mag de boeken in als matig.
Ook het hierop volgende Burning Paris verschiet binnen de eerste tien minuten van hun optreden al het kruid. De clichématige ‘rock met ballen’ mag dan wel degelijk en strak worden uitgevoerd, maar het ontbreekt Burning Paris aan een echt pakkend liedje. Binnen de eerste twee nummers zijn alle truukjes en uithalen die men in de mars heeft al tentoon gespreid. Het resulteert in een oersaai optreden zonder hoogte- of dieptepunten.
Knuckles of Frisco laat deze avond voor het eerst zien hoe het wel moet. Een uitgekiende, opbouwende set met zelfs een zeer gewaagd a capella nummer. Afwisseling binnen de sterk gecomponeerde nummers; van een werkelijk prachtig slepende track, als derde in de set, tot een vrolijke deun met een trekzak als afsluiter. Daarnaast grossieren de vier Arnhemmers (met Maas en Waalse wortels binnen de band) in strak en dynamisch spel. Muzikaal mankeert er deze avond helemaal niets aan deze band. Ook de presentatie is solide.
Knuckles of Frisco zou nog weleens een heel eind kunnen komen in de indie/alternative-hoek. Deze band wisselt de pathos van The Veils af met de opgewekte rock van bijvoorbeeld Maximo Park. Een combinatie die voor sommigen even slikken zal zijn, zeker wanneer men meer dramatisch of rootsy uit de hoek komt. Maar in de betere zalen en op het leukere festivalwerk kan Knuckles of Frisco met zijn frisse geluid, spel en liedjes waarschijnlijk de harten van menig muziekliefhebber veroveren.
Het piepjonge trio Stennes besluit het wedstrijdelement van de avond. Het feit dat deze coverband (!) de finale heeft weten te behalen is uiterst dubieus; eigen werk gaat toch ten alle tijden voor naspeelwerk? De drie mennekes malen er niet om en schudden een dik half uur de ene klassieker na de andere uit hun mouw. Maar verwacht hierbij geen bruiloftband. De jonkies hebben goed gezocht in het muzikale verleden van hun papa’s en mama’s en komen met alleen maar échte rythm-and-blues-, beat- en sixtiesnummers op de proppen. Bezijden de spaarzame maar wankele ritmesectie, heeft dit trio uit Afferden een uitermate groot gitaartalent in hun midden. Deze gitarist, tevens frontman, zou zomaar eens de bastaardzoon van regioheld Julian Sas kunnen zijn. Zelfde krullen, waanzinnig goed gitaarspel en (nog) niet het talent om zelf een eigen origineel nummer te schrijven. Het kan verkeren, hier in Maas en Waal, of zou het de inteelt zijn, die op de loer ligt?
Na het feestje voor alle opa’s, oma’s, kennissen en andere aanhang bij het charmante Stennes, trekt de jury zich een half uurtje terug uit de drukke zaal en wordt het publiek vermaakt door Fairmont Drive. Helaas is er van echt vermaak bijzonder weinig sprake. Fairmont Drive (dat vorig jaar nog Hot Ronnie & The Hecklers heette) is een band die bijzonder weinig progressie heeft geboekt in hun bestaansjaren. De band tracht inventieve liedjes te combineren met popmuziek van Coldplay-achtig allooi. Helaas faalt dit viertal zo hard dat het optreden - van met name de gitarist (tenenkrommende onkunde) en de toetsenist/zanger (vals) - plaatsvervangende schaamte oplevert. Fairmont Drive heeft veel vrienden, anders zouden ze de publieksprijs niet winnen. Maar deze moeten dan wel allemaal behept zijn met dovenmansoren.
Na dit intermezzo is de jury er uit en wordt Knuckles of Frisco zeer terecht tot winnaar van Pocketpop 2011 gekozen. Stennes krijgt de tweede prijs ter aanmoediging. En de andere optredens, die zullen we maar gauw vergeten.
Het Maas en Waalse festival Pocketpop, dat dit jaar voor de twintigste keer wordt gehouden, kende zijn apotheose in cultureel centrum d’n Bogerd. Bijzonder voor deze dunbevolkte regio in Gelderland was dat de finale van het festival (met een open inschrijving) door louter lokale bands werd bevolkt. Een gezellige volle bak en een veelbelovende winnaar waren het resultaat.