Kaf en Koren 2011 van start met Barefoot Trilbies, Monomania en Tusk

Begaafde solisten, tenenkrommende covers en gebroken beloftes

Tekst: Bas Bevers / Foto's: Archief ,

De lente begint pas echt als het Kaf van het Koren gescheiden kan worden. De zoektocht naar de beste studentenband in Nijmegen gaat ook in 2011 door. Dit in een vernieuwde opzet en met nieuwe bands, te beginnen met The Barefoot Trilbies, Monomania en Tusk, ofwel een excellerende gitarist, een serious talent en liedjesmakers.

Begaafde solisten, tenenkrommende covers en gebroken beloftes

De lente begint pas echt als het Kaf van het Koren gescheiden kan worden. De zoektocht naar de beste studentenband in Nijmegen gaat ook in 2011 door. Dit in een vernieuwde opzet en met nieuwe bands, te beginnen met Barefoot Trilbies, Monomania en Tusk.

Barefoot Trilbies verwelkomt het publiek in langzaam vollopend Cultuurcafé met een licht psychedelisch, Jefferson Airplane-achtige intro en met een volop genietende gitarist. Deze intro zet gelijk de toon. De nummers en diens verzorgde opzet doen sterk denken aan de jaren zeventig. De gitarist mag ook volop genieten want alleen al het luisteren naar zijn vingerwerk is smullen. De grootste kracht is tegelijk ook de grootste zwakte. Onze getalenteerde vriend mag in ruim de helft van het optreden zijn kunsten etaleren terwijl er toch echt een hele band op het podium staat. Zo wordt de in potentie goede zangeres compleet overschaduwd. Oh ja, de drummer en de bassist zijn er ook nog. Die verbleken totaal naast de jankende en ronkende gitaar. Zij doen hun werk naar behoren. Ze gunnen de zangeres en de gitarist ruimte om zichzelf te verheffen.

De vier leden van Monomania lijken zo geplukt uit een H&M-catalogus. Ook zouden ze niet misstaan in een video van zo’n typisch Amerikaans college rock-powerpop bandje dat op een schoolfeest staat te spelen. Qua energie en podiumpresentatie zit het dan ook wel goed. Muzikaal zit het minder goed in elkaar. De ene power-riff na de andere en ronkende “blahs” verdringen al snel de muzikale diversiteit. Monomania is uiterst voorspelbaar. Iedereen met een beetje interesse in muziek heeft dit soort bandjes al tig keer gezien. En als je denkt dat het niet nog erger kan, dan heb je hun tenenkrommende Adele-cover gemist. Zelfs tijdens het schrijven van dit stukje voel ik nog plaatsvervangende schaamte.

Met Tusk staat er een echte liedjesband op het podium. Rustig wordt aan de muziek geborduurt en worden stukjes gevormd tot een geheel. Dit is goed te horen in de verzorgde opbouw en structuur. Wellicht werd er te goed over de liedjes nagedacht. Ze lijken vaak niet meer dan achter elkaar gezette stukjes waarbij de overgang puur toevallig lijkt. Dat alles homogeen klinkt, is wel Tusks grootste verdienste. Tel daarbij een sterk op Johan lijkende zang en een goed ingespeelde band, en de som is een aardig bandje met veel spelplezier. De vertaling van het plezier naar een spetterend optreden gaat echter mis. De uitspraak “Nu gaan we knallen!” is meer een overstatement dan een belofte.

Het juryrapport bevat ditmaal geen scores. Pas na de laatste voorronde wordt bekend gemaakt welke vier bands op 23 juni in Doornroosje staan. Wel noemt de jury voor elke band een aantal positieve en aantal verbeterpunten. Barefoot Trilbies heeft een positieve uitstraling en een flinke groove. De gitarist is een begaafde solist en de drums mogen krachtiger. Of wordt de winnaar van deze ronde Monomania, die zowaar een 3FM Serious Talent kan worden? De band komt overtuigend en zelfverzekerd over maar de breaks mogen minder en de ideeën beter uitgewerkt worden. Of toch Tusk met hun dynamisch spel en hun varierende nummers? Wel mag de presentatie brutaler en heeft Tusk meer een eigen geluid nodig. Nog even geduld tot de uitslag!