Het UITfestival luidt met enkele showcases de opening van het culturele seizoen in. Het begint met een muzikale avond in het Valkhofpark. Vorig jaar leek het muzikale festijn op het kleine broertje van de-Affaire met een Saddlespan-podium en een podium in de Ruïne. Dit jaar staan er echter twee even grote podia recht tegenover elkaar waardoor het festival hechter wordt, kleinschalig blijft en een eigen gezicht krijgt. De toestand van de grond baart wel enige zorgen. Het grasveld in het park schijnt nog niet hersteld te zijn van de altijd heftige festivalzomer en heeft meer weg van een grote bak aarde. Op een enkele verdwaalde druppel na blijft het gelukkig droog. Het publiek kan zich vol op het feest en op het bier storten.

De muzikale programmering van deze avond is net als het gehele UITfestival zeer divers, maar heeft als rode draad een groot feestgehalte. De muziek van de bands is uitermate geschikt om te dansen, waaronder ook die van de grootste hype van dit moment, Go Back to the Zoo. De band lijkt echter niet lekker in zijn vel te zitten. Het viertal mag de avond openen, maar van een flitsend begin is nauwelijks sprake. De heren komen nogal flets over; blijkbaar was hun optreden op Appelpop eerder op de dag vermoeiend. Gaandeweg lijkt de band zich te herpakken en komt er toch nog een beetje vaart in, uitmondend in een lang gesponnen Electric met een flinke jam in het midden. Die inhoud had de band wel nodig, aangezien het optreden uit niet veel meer bestond dan hitrifjes en dito basloopjes.

De funk/soul-combinatie van de Engelse zangeres Laura Vane en de Nederlandse band The Viper Tones stelt ook teleur. Iedereen oogt uiterst professioneel; de band en zangeres hebben er duidelijk plezier in. Ze kunnen het uitstekend met elkaar vinden en de vonk slaat over op het publiek. Maar toch ontbreekt er nogal wat aan. Er zit weinig pit in de muziek, het is te gezapig en niet opwindend genoeg. En Laura Vanes stem mist het nodige aan volume om uit te komen boven de vocale ondersteuning van The Viper Tones.

Er is altijd een uitzondering op de regel. Als de regel van de avond dansmuziek is, dan vormen de nummers van het jazzensemble I Compani hierop de uitzondering. Het buitenbeentje van de avond komt beter tot zijn recht om half elf ’s ochtends dan om half elf ’s avonds. Zelf probeert het kleine orkest hier een stokje voor te steken door middel van kluchtige klezmer- en balkaninvloeden. A Hawk and A Hacksaw is hier nog een geschikt referentiekader, maar het ensemble blijft zich verliezen in een potpourri van stijlen. De samenhang is niet erg coherent, maar dat is wel vaker het geval bij jazz. I Compani biedt haar publiek overigens wel een interessant schouwspel, mede door de beelden op de achtergrond. Wellicht komt dit beter tot zijn recht in een andere setting.

Afsluiter en dansact Boemklatsch maakt pijnlijk duidelijk dat er een wereld van verschil is tussen een dj-set en een dansact. De handjes gaan weliswaar de lucht in, het is dikke pret in het park, maar het mist de persoonlijke noot van een echte dj. Boemklatsch zijn vier heren achter evenveel laptops waarvan er minimaal twee overbodig zijn. De minimale beats zijn standaard en weinig verrassend, evenals de trucjes om het publiek te vermaken. Vertragen, spanning opbouwen en los! Vertragen, spanning opbouwen en los! De feestgangers hebben een topavond, maar de echte liefhebbers worden teleurgesteld door gebrek aan originaliteit en innovatie.

Het is al met al een vermakelijke avond, met een muzikaal aanbod dat divers maar ook wisselend van kwaliteit is. Het plezier zit hem vooral in de sfeer. De organisatie is erin geslaagd om een hechte en knusse setting met een eigen gezicht te creëren. Het publiek levert een beschaafde, maar enthousiaste bijdrage. En gelukkig zit het weer mee, voor de volgende dag luiden de voorspellingen regen...