De Oefenruimteconcerten zijn bedoeld om bands een kans te geven zich te presenteren, zonder dat ze meteen op het podium moeten gaan staan met een set van anderhalf uur. Optredens van slechts twintig minuten, zonder noemenswaardige soundcheck, in de vertrouwde omgeving van de eigen oefenruimte: het is een gouden formule.

Een moeizame start voor Kids Will Be Skeletons, het lijkt erop dat deze band een beetje op hetzelfde niveau blijft hangen. Toch hebben ze een eigen muziekstijl ontwikkeld die te omschrijven is als lounge muziek voor de liefhebber met een wat hardere smaak. De band is ietwat onopvallend, maar weet wel een degelijk optreden neer te zetten en heeft goed contact met het publiek.

Uit het optreden van special guest Lavalu blijkt dat 20 minuten soms te kort zijn. Ze maakt sterke nummers vol drama, die ze brengt met een krachtige stem die de hele zaal lijkt te vullen. Lavalu zingt met alle ziel en zaligheid, haar extraverte beleving is ongelooflijk intens. Zelf houdt zij het luchtig door tussen de nummers praatjes te maken met het publiek. Alleen het duet met hartsvriendin Miriam Moczko valt een beetje tegen. Lavalu overrompelt haar compagnon op alle fronten.

TMD start met heerlijke punk die hard maar tegelijk ook rustgevend is. In het begin is het er even in komen, maar dit wordt later dubbel en dwars goedgemaakt. De band geeft tevens een voorproefje weg van een nieuwe muzikale richting, die nog veel goeds voor de toekomst belooft.

Het trio En Vélo heeft wat technische problemen, maar dat mag de pret niet drukken. De drie heren hebben er lol in en dat is terug te horen in de vrolijke up-tempo nummers. Hoewel deze liedjes beter zijn dan het langzamere ballades, kent de muziek van En Vélo een groot gebrek aan spanning, diversiteit en originaliteit. Hierdoor wordt het te voorspelbaar. Alsof je bij Belle & Sebastian de humor en de ironie eruit zou halen.

Final Four is een band met veel potentie en goede teksten. Helaas heeft zangeres Caro de Feijter last van een hevige verkoudheid. Ze probeert toch door te zingen en dit gaat de eerste twee à drie nummers ook geweldig, maar dan moet toch echt een vervangende zanger ingeschakeld worden. Final Four functioneert niet alleen goed als een band maar ook als een team.

Welkom in het heelal! La Zona heeft op hun keyboard de ‘space’-functie gevonden en maakt zich daarvan compleet afhankelijk. Het zorgt wel voor een unieke combinatie van spacy progrock en soulvolle zang. Vooral ritmisch is La Zona erg strak, maar jammer genoeg laat de zanger het te vaak afweten. Ook tekstueel is het geen pretje om naar te luisteren. Gelukkig blijken de overige bandleden uiterst bekwame muzikanten wat veel goedmaakt.

Reventes is een band met een simpele opstelling van drie man. Deze gasten starten meteen goed met punk die doet denken aan Blink-182. En een cover van deze laatste band is dan ook snel voorhanden. Reventes speelt goede nummers met een lekkere baslijn. De band rockt hard en heeft een leuk samenspel en onderling contact. Het enige waar ze misschien nog iets aan zouden kunnen doen, is het contact met het publiek vasthouden.

Bij een bandnaam als Lada! komt de vraag op: nomen est omen? Waarschijnlijk niet, want dit collectief zou wel eens populairder kunnen zijn dan het Russische vehikel. Zij streven hun naamgenoot voorbij in degelijkheid met hun gevoelige folkrock. Het is weliswaar niet vernieuwend, maar het is aangename achtergrondmuziek voor de roadtrip. Bij voorkeur niet in een lada, die schijnen niet veilig te zijn. Wellicht komt dit door een slechte technische afstemming, want dat zouden de twee lada’s gemeen hebben.