Als een trotse vader staat Perquisite vanavond op het podium. Zijn nieuwe album Across verschijnt 15 oktober en tot die tijd is hij druk bezig met try-outs. Werkte hij eerder samen met één vaste rapper – Pete Philly, met wie hij de albums Mindstate en Mystery Repeats maakte – nu dook hij de studio in met maar liefst twaalf vocalisten, waaronder Torre van De Staat, Tjeerd van Voicst en Janne van Room Eleven. Iedere zanger drukte duidelijk zijn eigen stempel op zijn lied, maar dankzij de productie van Perquisite klinkt het geheel als een eenheid. Die zangers neemt hij overigens niet allemaal mee op tour. Bij ieder optreden zijn andere gastvocalisten aanwezig, die de vaste band aanvullen. Perquisite speelt hierin de basgitaar. Van een laptop – zoals voorheen met Pete Philly – is geen sprake meer.
Perquisite heeft alle reden om trots te zijn. De muziek die zijn band voortbrengt staat als een huis: divers en experimenteel. Soms neigt het meer naar jazz, dan weer meer naar rock. De muziek in een hokje stoppen zou afbreuk doen aan haar schoonheid, want dat is waar het hier om draait: mooie liedjes.
Een van de eerste songs die ze spelen, is het stoere Dead Souls dat Perquisite samen met Torre Florim van De Staat schreef. En dat is te horen. De mooie zang van Sanguita maakt het een plezier om naar te luisteren, terwijl je door de opzwepende drums en bas alleen maar wilt dansen. Daarna verschijnt de eerste gastvocalist ten tonele. Het is Urita, die Too Late schreef. De volgende is Maurino Alarcón met het Spaanstalige Me Despido. “Als jullie het niet verstaan verschijnt hieronder straks de ondertiteling,” grapt Maurino. Hij brengt ons een mooie, en inderdaad onverstaanbare, ballade. De opbouw is zorgvuldig met een climax in het refrein, dat hij met zoveel overgave zingt dat je er kippenvel van krijgt.
Perquisite tovert vervolgens opnieuw een zanger uit het publiek. Dit keer is het de rapper Jay Colin. Jay weet met The Rain de sfeer er goed in te brengen. Gooi die handjes in de lucht en zing allemaal mee. Het zijn trucjes die iedere hiphopper beheerst, maar het werkt. Eindelijk komt het publiek los. Er wordt voorzichtig gedanst en wat giechelig meegezongen, maar leuk dat iedereen het vindt! Helaas betekent dit ook bijna het einde van de set. “Ik heb maar vijftien liedjes. Ze zijn op,” reageert Perquisite op verontwaardigde kreten uit het publiek.
De groep eindigt met Set Me Free. Het enige liedje dat we wel kennen, aldus Perquisite, omdat deze al is uitgebracht. Het is vrolijke muziek met grote hitpotentie. Je kunt het refrein zo meezingen en de melodie krijg je niet snel uit je hoofd. Gelukkig hebben de muzikanten nog wel tijd voor een toegift. “Dit nummer draag ik op aan het nieuwe kabinet”. Wat is dat nu? Tijdens het zingen blijkt wat hij bedoelt: “I don’t want ya!”
Perquisite heeft alle reden om trots te zijn. De muziek die zijn band voortbrengt staat als een huis: divers en experimenteel. Soms neigt het meer naar jazz, dan weer meer naar rock. De muziek in een hokje stoppen zou afbreuk doen aan haar schoonheid, want dat is waar het hier om draait: mooie liedjes.
Een van de eerste songs die ze spelen, is het stoere Dead Souls dat Perquisite samen met Torre Florim van De Staat schreef. En dat is te horen. De mooie zang van Sanguita maakt het een plezier om naar te luisteren, terwijl je door de opzwepende drums en bas alleen maar wilt dansen. Daarna verschijnt de eerste gastvocalist ten tonele. Het is Urita, die Too Late schreef. De volgende is Maurino Alarcón met het Spaanstalige Me Despido. “Als jullie het niet verstaan verschijnt hieronder straks de ondertiteling,” grapt Maurino. Hij brengt ons een mooie, en inderdaad onverstaanbare, ballade. De opbouw is zorgvuldig met een climax in het refrein, dat hij met zoveel overgave zingt dat je er kippenvel van krijgt.
Perquisite tovert vervolgens opnieuw een zanger uit het publiek. Dit keer is het de rapper Jay Colin. Jay weet met The Rain de sfeer er goed in te brengen. Gooi die handjes in de lucht en zing allemaal mee. Het zijn trucjes die iedere hiphopper beheerst, maar het werkt. Eindelijk komt het publiek los. Er wordt voorzichtig gedanst en wat giechelig meegezongen, maar leuk dat iedereen het vindt! Helaas betekent dit ook bijna het einde van de set. “Ik heb maar vijftien liedjes. Ze zijn op,” reageert Perquisite op verontwaardigde kreten uit het publiek.
De groep eindigt met Set Me Free. Het enige liedje dat we wel kennen, aldus Perquisite, omdat deze al is uitgebracht. Het is vrolijke muziek met grote hitpotentie. Je kunt het refrein zo meezingen en de melodie krijg je niet snel uit je hoofd. Gelukkig hebben de muzikanten nog wel tijd voor een toegift. “Dit nummer draag ik op aan het nieuwe kabinet”. Wat is dat nu? Tijdens het zingen blijkt wat hij bedoelt: “I don’t want ya!”