Een opvallend feit dat de Popronde in deze regio teweeg brengt, is dat er meer aandacht blijkt te zijn voor live (pop)muziek op de kleinere podia. De Popronde heeft blijkbaar iets magisch opgebouwd, want overal in Arnhem is het druk. Er is meer en ander publiek dan normaal. Dat doet de bands, de organisatie en de zalen absoluut eer aan.

In Willemeen treffen we degelijke popmuziek aan. Cloudmachine bestaat zeker niet uit jonkies, zoals vaak tijdens de Popronde, maar juist uit vijf geroutineerde muzikanten. Hun muziek zweeft ergens tussen Coldplay, REM, en U2 met een licht progressief tikje. Weinig nieuws aan de horizon, maar een solide band met dito uitvoering, van wie je mag verwachten dat ze de komende jaren een toevallig hitje in de Nederlandse ether zullen scoren.

New YX is een Amsterdams kwartet dat erg pretentieus te werk gaat. Hun optreden in de 3VOOR12 ‘Hollandse Nieuwe’ -Stage start met een stortvloed aan feedback, wat de verwachtingen opvoert. Helaas valt het optreden dat volgt nogal tegen. De weinig sprankelende hipkippen-indie van de twee heren en twee dames wordt matig uitgevoerd. Mogelijk dat men als een Krause-kloon of electro in de richting van La Roux, misschien in gewijzigde samenstelling, tot een veel interessanter geheel zou kunnen komen.

Automatic Sam gooit in The Stage alle trossen los als aanstormende Hollandse Nieuwe. Het regionale viertal is inmiddels een graag geziene gast op de Nederlandse podia. Vandaag bewijzen de heren weer waarom. De ronkende rock, die men van blues, stoner en garage invloeden voorziet, wordt nog iedere keer beter. Met wat nieuwe tracks laat Automatic Sam horen dat er een waardig vervolg op Hot Foot Oil (hun debuutplaat) op komst is.

Heist, winnaar van de Sena Pop Awards, doet wat het moet doen. Het vijftal is perfect op elkaar ingespeeld en het weet hoe het een set moet opbouwen. Bovendien zijn ze erg bewust bezig met het opbouwen van hun imago en naam. Heist laat in het gezellige Willemeen zien dat ze klaar zijn voor het grote(re) werk. Met prachtige nummers als Lies On Display op zak die ze ook waanzinnig live uit weten te voeren, zal eenieder begrijpen dat Heist volgend jaar moet doorbreken tot een veel groter publiek.

Het energieke The Fudge overdondert met een glad gestuukte geluidsmuur, opgericht met drie strakke gitaren en puntige synths. De snelle metal/rock-achtige stukken worden afgewisseld met mierzoete quasi-gevoelige passages over kleine prinsesjes die niet moeten huilen, waarna de hoekige gitaren The Stage weer vol timmeren. Helaas lijkt het na een nummer of drie dat de repeatknop ingedrukt is. Ondanks de afwisseling binnen de goed uitgevoerde nummers zelf, weet de band hun eigen plezier en energie tijdens de abrupt afgelopen set niet over te brengen op het publiek.

Het Oranje Koffiehuis is te klein voor Bram Dehont. Mensen staan dicht tegen elkaar geplakt om allemaal een glimp van de Groningse singer-songwriter op te vangen. Dehont neemt je mee in zijn dromen. De vergelijking met Jack Johnson is snel gemaakt. Het is alleen jammer dat Dehont zo opgaat in zijn muziek dat er weinig contact is met het publiek.

“Heeft Arnhem zin om te springen?” “Ja!” reageert het publiek in koor om vervolgens geen moment meer stil te staan. Spotrockers, zes jongens met bretels, vullen met hun funkmuziek direct de gehele Barron. De mannen zetten een show neer waar je, ondanks hun leeftijd, u tegen zegt. De timing is strak en ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. De inhoud van hun teksten is niet altijd de moeite waard, maar hun show maakt alles goed.

Braaf spelen de vier muzikanten van popband The Relish hun repertoire af. Het wat oudere publiek van Café Meijers waagt hier en daar voorzichtig een dansje. Maar de band komt pas echt uit hun schulp als de kroegbaas aan het eind van het optreden door de hele ruimte “Nog een liedje!” roept en andere gasten volgen. Schuchter kijkt de zanger om zich heen, maar het doet de heren en dame goed, ze komen eindelijk los. Het laatste nummer is dan ook het hoogtepunt van hun optreden.

Singer-songwriter Corijn speelt mooie, rustige luisterliedjes. De ietwat hese stem maakt de zang van de Groningse student bijzonder en mooi. Maar wat vooral opvalt, is zijn sterke gitaarspel. Het publiek in Bosch luistert stil hoe de jongeman liedjes zingt over zijn eerste jaren in Groningen. Wel is er enige haast bij gemoeid, want de zanger moet snel weer noordwaarts.

Na een wat onzeker begin is het vooral de stem van Mees die opvalt, het is een warme donkere stem waarmee ze de dynamiek in haar liedjes creëert. Ze begeleidt zichzelf op gitaar en  eigenlijk hoor je die bijna niet, doordat de zang zo prachtig domineert. Denk aan een mix van folk, emo-pop en een snufje soul. Na een aantal liedjes worden zenuwen overwonnen en komt er een mooier en krachtiger geluid uit stem én gitaar. Mees uit Utrecht, wij zullen waarschijnlijk meer van je horen in de toekomst.

Het repertoire van Illanois is afwisselend, langzame rock/pop nummers worden afgewisseld met uptempo nummers. Het geluid is vol en aangenaam hard.  Qua performance is de energie er, maar komt beter uit als de zang wat rauwer is. Soms is het wat te gelikt, en dan lijkt het een U2 kloon. Het mag wel wat minder braaf.

De Gringo’s hebben wel zin in een feestje. Reggae waarop je vanzelf gaat bewegen. Alle nummers hebben wel een uitstapje naar een andere muziekstroming, ska, dubstep en zelfs een beetje rock. Ze maken geen echte onvervalste reggae, maar het is wel innovatief. De reggae van de Gringo’s durft de mix wel aan.

Als afsluiter staat in een goed gevuld Luxor Live Bombay Show Pig op het podium. Deze band staat! Afgezien van het showgevoel van de Haags/Amsterdamse band (gitarist met zwijnenmasker en Marceau-mime-geschminkte drumster) laten ze ook muzikaal wat zien. Het is noisy, stuwende indie met een soulvolle, stevige stem van de zanger. Een dampende afsluiter van de 13e editie van de Arnhemse Popronde.