GESEL XL: het hoogtij van de gitaar

Rennen tussen Willemeen en The Stage

Tekst: Eelco van Eldijk / Foto's: Bernard Bodt ,

De gitaar viert hoogtij tijdens GESEL XL: tenminste tot het middernachtelijke uur is het podium voor de snaarbewerkers. Hierna is het de buurt aan de laptoppers en technotische discipelen. 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen deed een greep uit een aantal gitaargeoriƫnteerde bands in The Stage en Willemeen.

Rennen tussen Willemeen en The Stage

De gitaar viert hoogtij tijdens GESEL XL: tenminste tot het middernachtelijke uur is het podium voor de snaarbewerkers. Hierna is het de buurt aan de laptoppers en technotische discipelen. 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen doet verslag van een aantal gitaargeoriënteerde bands in The Stage en jongerencentrum Willemeen.
Sanchez, the Devil & the Hierophant; wat een naam zeg. Dit clubje ongeregeld mag zaterdag aftrappen in Willemeen. Zoals de naam al doet vermoeden hebben we hier te maken met een pretentieus bandje. Veel samples en toetsen in combinatie met een stevig potje rock en screamo. Een zeker niet alledaagse combinatie, die behalve ambitieus ook erg interessant is. Het vijftal moet duidelijk nog groeien in hun podiumpresentatie, want zaken kunnen in een studio wel goed werken, maar dat is geen garantie voor het welslagen van een live-performance. Toch laat de band-met-de-lange-en-moeilijke-naam horen dat ze zeker wat in petto hebben voor de toekomst.
In The Stage opent Deaf by Stoning het bal. De naam geeft het al een beetje aan, Deaf by Stoning wil stonerrock spelen. Het genre, dat nogal eens aangeduid word als ‘makkelijk’, blijkt toch niet zo heel easy als het lijkt. Deaf by Stoning bijt er in ieder geval hun tanden op stuk. De band grooved niet, speelt zeer houterig (in plaats van ‘rond’) en is erg slordig. Hoewel dit viertal beschikt over een zeker alleraardige ruige vocalist, en zeker enthousiast is, weten het niet te overtuigen. Hoewel het tijdens GESEL XL nagenoeg allemaal jonge bands betreft, weet Deaf by Stoning het zelfs niet met het ‘jonkies-charme’ te winnen en is het besluit om een ander podium te bezoeken gauw gemaakt.
Even later staat Final Four in The Stage, een piepjong gezelschap dat juist wel gezegend is met een shitload aan charme. De muzikale prestaties van de drie mennekes en ’t meiske zijn nog verre van op topniveau, maar dit olijke viertal heeft zeker de potentie om een heel fijn bandje te worden. De party pop/rock/punk zit aanstekelijk in elkaar en is ideaal voor het betere bakvissen-schoolfuifje. Iets wat ze vanavond al laten zien voor hun, al dan niet door hun ouders afgezette, fans. Schattig, en een leuke, beloftevolle act.

Kyu en Victimizer zorgen in Willemeen voor het broodnodige metalen kabaal. Jammer genoeg hebben beide bands te kampen met een erbarmelijk en véél te hard live-geluid, waardoor een deel
van de vernuftige impact van beide acts verloren gaat. Dit treft vooral de stiekeme subtiliteit die Kyu in zich draagt. De moderne metal van dit Arnhemse viertal maakt een interessante groei door. Steeds meer afwijkende invloeden krijgen vat op de muziek van de heren. Vervreemdende ritmiek, originele songstructuren en bruut geweld gaan prima samen. Zeker als je het ook nog eens strak en sterk uit weet te voeren. Kyu doet dit met verve, dat kan iedereen zien. Jammer genoeg klinkt het door toedoen van de zaaltechnicus als een op hol geslagen kudde wildebeasts. Heftige impact voor even, maar niet voor een half uur.
Victimizer heeft dus ook met dit euvel te kampen. Hoewel het slechte geluid minder schade aanricht, omdat de muziek van de band eenvormiger is. Victimizer speelt een solide setje old-school-death metal met veel blastbeats. Over de uitvoering valt niet te klagen, over de inzet van de bandleden evenmin, waarbij vooral
brulboei Niels opvalt in positieve zin des woords. Toch komt dit optreden als achterhaald en weinig toevoegend over. Degelijke en doodgespeelde metal: niks meer, niks minder.

Barbarella zit in de groei, en hoe. De band wordt iedere kijk en luisterbeurt beter. Vandaag staan zij als laatste band van GESEL XL op de planken, en wel op het gezelligste podium van de hele showcasesweekend, The Stage. Barbarella geeft een inkijk in het kunnen van dit moment; de memmen vooruit en spelen maar. In tegenstelling tot de naamgeefster van de band blinkt deze Barb uit in korte, puntige composities met veel dynamiek. Op een enkel nummer na - het lor dat ook wel ‘de ballad’ genoemd zou kunnen worden - overtuigt Barbarella de hele, zorgvuldig van kop tot staart opgebouwde set. Een meer dan puike afsluiter van een GESEL-lig weekend in Arnhem!