Het literaire festival Wintertuin wordt elk jaar muzikaal ondersteund door Poetracks. Zes bands brengen een ode aan dezelfde dichter. Dit jaar was dat Willem Elsschot. Met muzikale bewerkingen van ’k Heb In Mijn Jeugd Gelijk Een Beest Gezopen, Het Huwelijk en De Klacht Van De Oude gaf elke band een eigen draai aan Elsschot.
Als enige kiest The Bony King of Nowhere ervoor om Het Huwelijk van een muzikaal jasje te voorzien. En het is een prachtig liedje geworden met mooie vocale uithalen. De emotie van het gedicht sijpelt door je botten en je krijgt er kippenvel van. Gek genoeg is het eigen repertoire stukken minder goed. Alle nummers lijken op elkaar qua gitaarspel. Frappant is ook dat de magere koning het bij zijn eigen materiaal vocaal laat afweten waardoor het optreden aan intensiteit en emotie inboet.
'k Heb In Mijn Gelijk Een Beest Gezopen wordt uitgevoerd door La Femme Belge en door Elle Bandita. La Femme Belge heeft er een trage versie van gemaakt, waarin langzaam en instrumentaal naar de versen wordt toegewerkt. Sowieso is La Femme Belge instrumentaal heel erg sterk. De violist speelt de hoofdrol, maar de zoevende handen over de gitaren mogen er zeker ook zijn. Ritmisch gezien lijkt de muziek op een galopperende paard. De folkloristische balkan is dan ook humoristisch en lekker te verteren. Jammer, dat de zanger te theatraal overkomt en teveel het feestbeest uithangt.
Elle Bandita heeft gekozen voor Een Beest Gezopen omdat die het beste bij haar past. Deze branie- en fuck-it mentaliteit is niet iets wat je bij Poetracks zou verwachten. Laks en achteloos praat zij over longkanker en over haar overleden grootmoeder alsof het een slechte grap is. Ook haar cover van Electric Feel van MGMT lijkt een poging om de mensen te verontwaardigen en op tenen te trappen. Ook zelfspot is haar ook niet vreemd: “Wie zit er nou te wachten op een chick met ’n gitaar?” Nou, als de nummers zo stevig zijn, ik wel! Tijdens de vertoning van het gedicht lijkt Bandita zelfs breekbaar. Ze is ook maar een mens.
De overige drie acts kozen er allemaal voor om De Klacht Van De Oude ten gehore te brengen. Philip Bosschaerts van Mintzkov maakt er een simpele doch sterke popsong van. Samen met zijn elektrische gitaar zet hij een snel en gevarieerd geluid neer. Helaas dringt zich bij elke Belgische rockband de vergelijking met dEUS op. Ja, het lijkt er wel een beetje op.
Kort maar krachtig, dat is het motto van Daily Bread. Na een trage opwarmer, een flinke portie puntige electrogarage en het bezeten De Klacht is het alweer voorbij. Vooral deze laatste smaakt met zijn ingehouden en wanhopige geschreeuw naar meer. Een compliment dus, aan de Nederlanders die de gedichten in hun eigen taal vertolken. Uitzondering is La Femme Belge. Frans mag ook.
Afsluiter Hard Black verdient eigenlijk een artikel op zich. Dit nevenproject van Gregory Frateur van Dez Mona kan gezien worden als de Black Man Group, oftewel een bizarre kruising tussen The Knife en Einstürzende Neubauten; vervreemdende electro, indringende gitaarriffs en een sexy homodiva met vervormde stem. Zelfs de glamrock wordt niet geschuwd. Hoewel de muziek goed klinkt en lekker vreemd is, weet Frateur de aandacht naar zich toe te trekken door zijn dansjes vol extase en voornamelijk het overmatig gebruik van 'de heupwieg’. De ogen van het publiek staan wijdopen van verbazing, de lachspieren zijn ontspannen van vermaak. Een onverwachte afsluiter van een toch al diverse avond. Maar wel eentje van formaat.
Als enige kiest The Bony King of Nowhere ervoor om Het Huwelijk van een muzikaal jasje te voorzien. En het is een prachtig liedje geworden met mooie vocale uithalen. De emotie van het gedicht sijpelt door je botten en je krijgt er kippenvel van. Gek genoeg is het eigen repertoire stukken minder goed. Alle nummers lijken op elkaar qua gitaarspel. Frappant is ook dat de magere koning het bij zijn eigen materiaal vocaal laat afweten waardoor het optreden aan intensiteit en emotie inboet.
'k Heb In Mijn Gelijk Een Beest Gezopen wordt uitgevoerd door La Femme Belge en door Elle Bandita. La Femme Belge heeft er een trage versie van gemaakt, waarin langzaam en instrumentaal naar de versen wordt toegewerkt. Sowieso is La Femme Belge instrumentaal heel erg sterk. De violist speelt de hoofdrol, maar de zoevende handen over de gitaren mogen er zeker ook zijn. Ritmisch gezien lijkt de muziek op een galopperende paard. De folkloristische balkan is dan ook humoristisch en lekker te verteren. Jammer, dat de zanger te theatraal overkomt en teveel het feestbeest uithangt.
Elle Bandita heeft gekozen voor Een Beest Gezopen omdat die het beste bij haar past. Deze branie- en fuck-it mentaliteit is niet iets wat je bij Poetracks zou verwachten. Laks en achteloos praat zij over longkanker en over haar overleden grootmoeder alsof het een slechte grap is. Ook haar cover van Electric Feel van MGMT lijkt een poging om de mensen te verontwaardigen en op tenen te trappen. Ook zelfspot is haar ook niet vreemd: “Wie zit er nou te wachten op een chick met ’n gitaar?” Nou, als de nummers zo stevig zijn, ik wel! Tijdens de vertoning van het gedicht lijkt Bandita zelfs breekbaar. Ze is ook maar een mens.
De overige drie acts kozen er allemaal voor om De Klacht Van De Oude ten gehore te brengen. Philip Bosschaerts van Mintzkov maakt er een simpele doch sterke popsong van. Samen met zijn elektrische gitaar zet hij een snel en gevarieerd geluid neer. Helaas dringt zich bij elke Belgische rockband de vergelijking met dEUS op. Ja, het lijkt er wel een beetje op.
Kort maar krachtig, dat is het motto van Daily Bread. Na een trage opwarmer, een flinke portie puntige electrogarage en het bezeten De Klacht is het alweer voorbij. Vooral deze laatste smaakt met zijn ingehouden en wanhopige geschreeuw naar meer. Een compliment dus, aan de Nederlanders die de gedichten in hun eigen taal vertolken. Uitzondering is La Femme Belge. Frans mag ook.
Afsluiter Hard Black verdient eigenlijk een artikel op zich. Dit nevenproject van Gregory Frateur van Dez Mona kan gezien worden als de Black Man Group, oftewel een bizarre kruising tussen The Knife en Einstürzende Neubauten; vervreemdende electro, indringende gitaarriffs en een sexy homodiva met vervormde stem. Zelfs de glamrock wordt niet geschuwd. Hoewel de muziek goed klinkt en lekker vreemd is, weet Frateur de aandacht naar zich toe te trekken door zijn dansjes vol extase en voornamelijk het overmatig gebruik van 'de heupwieg’. De ogen van het publiek staan wijdopen van verbazing, de lachspieren zijn ontspannen van vermaak. Een onverwachte afsluiter van een toch al diverse avond. Maar wel eentje van formaat.