Easy Trigger - Good To Know (ep) – Ilona Staal

Easy Trigger, de winnaar van de laatste editie van de Roos van Nijmegen en een van de vuigste en hoekigste Nijmeegse live bands van dit moment, bracht onlangs de ep Good To Know uit. Misschien komt het omdat ze live erg overtuigend en enthousiast zijn maar na ee eerste luisterbeurt valt het plaatje een beetje tegen. Hoewel er maar drie nummer op staan lijken ze toch allemaal op elkaar, en het geheel nodigt niet echt uit tot aandachtig luisteren, wat misschien ook niet de bedoeling is.

Easy trigger is een bandje met gitaren, dus geen eclectische ingewikkelde gelaagde liedjes, maar recht door zee gitaargeweld.
Na het plaatje een aantal malen te hebben beluisterd kan het volgende geconcludeerd worden: de nummers openen allemaal erg sterk en hebben catchy refreinen. De samenzang geeft de liedjes net iets extra’s en maakt het geheel wat lichter verteerbaar. Zowel het eerste als het laatste nummer is opvallend dansbaar. Maar als geheel is toch een beetje saai, niet zo gruizig als gehoopt en het mist het enthousiasmerende aspect wat deze band live wel heeft.

Velcro Tapes – St (ep) – Sebastiaan Bevers

Sommige beginnende bandjes willen teveel in een keer. Om op te vallen of dat ze zichzelf of iemand anders iets moeten bewijzen. De eerste ep van de Velcro Tapes toont dit maar weer eens aan. De band ligt muzikaal in het verlengde van Johan en Caesar maar mag hier en daar toch wat schaven om door te groeien. My Gaze en Quis Custodiet zijn leuke popliedjes, maar in beide nummers willen Velcro Tapes teveel. De nummers komen rommelig over omdat te vaak op de talrijke details gelet wordt. De ideeën zijn goed maar teveel voor een of twee liedjes. Less is more.

Afsluiter Meadow Airplane is typerend voor de dwalingen van Velcro Tapes. Het is een goede ballad met minimalistische inzet. Maar is een lange uitloop van negen minuten werkelijk nodig? De band bewijst zichzelf hier geen dienst. Het lijkt wel alsof de band geen idee heeft waar ze heen wil. Eskimo Song is in dit opzicht een mooie uitzondering. Het nummer is strak en er wordt veel met tempo gespeeld. Als de Velcro Tapes voor elk liedje maar een van hun vele invalshoeken gebruiken, dan draaien zij in een mum van tijd een leuke debut-cd in elkaar.



Red Fox Assault – St (ep) – Merijn Coert

Na twee plaatjes was het onder de oude naam Dit Bestand wel welletjes en treedt er onder de vlag van Red Fox Assault een gevolleerd viertal naar voren. In de vier teasers op deze promo cd komen punk en metal-riffs uit de vroege jaren tachtig langs, evenals  pure hardcore. Het mengsel bruist als het brouwsel van een oude heks. Aan occulte zaken raakt het plaatje echter niet.  Tekstueel blijft het namelijk redelijk cliché hardcore-gereutel, met wel als pluspunt de fantastische ruige stemmen van de jongens op bas en gitaar. Goed gekozen opstelling jongens!

Verder mag absoluut opgemerkt worden dat er her en der lekkere hooks en ritmewisselingen zijn ingebracht. Goed bedacht, maar niet bijzonder is de overgang van het nummer Careless Greed naar Declining World. Het bewijst echter wel dat er fatsoenlijk aandacht is besteed aan de productie en het is sowieso ook de juiste wijze om deze nummers live met een publiek te delen. Mr. T  en The Hidden Truth jakkeren ook lekker door, maar beginnen en eindigen wat abrupt, in tegenstelling tot de eerste nummers. Niet dat het storend is, want deze aanpak maakt het geheel tot een interessante traktatie voor het gehoor. Conclusie hier is dat deze band een fijn staaltje muziek  in het genre aflevert. Wellicht dat er in de toekomst zelfs wat innovatiever uit de hoek gekomen gaat worden, maar dit is alvast een goed begin.


En Vélo – Could You Tell Me the Story Once Again? (ep) – Sebastiaan Bevers

Schijn bedriegt. Dat is toch de conclusie die je moet trekken als het hoesje van de nieuwe ep van En Vélo bekijkt en tegelijkertijd ernaar luistert. Het begint nog goed met Crack, een uitermate leuk popliedje. De opbouw is goed en mooi verzorgd. De mondharmonica is zeer aanwezig en zorgt voor een positieve en vrolijke noot. De goede lijn wordt jammer genoeg niet doorgetrokken.

Are You The One? is een oninteressante en niet boeiende ballad. Het vervult menig cliché zoals de solo die het bloedend hart moet voorstellen en de inmiddels bekende ‘verlaat mij niet’- achtige teksten. Daarnaast wordt er veel ge-‘yeah’-t (een Yeasayer?) en ge-‘oehoe’-t. The Book is nog enigszins spannend maar het ontbeert aan richting waardoor het voort kabbelt. De ‘yeah’ en ‘oehoe’ maken hier plaats voor een welgeplaatst ‘badadum’. Ook de mondharmonica is hier ruim aanwezig.

Net zoals in afsluiter Pretty Girl. Als ik nu een mondharmonica zou zien, zou ik hem uit het raam gooien. Ik heb het er helemaal mee gehad! Voor de rest is het een grappig liedje, maar ook erg gezapig. Er mag wat meer vaart in. Pluspuntje ter afsluiting: hier ontbreken de ‘yeahs’, de ‘oehoes’, de ‘badadums’ en andere non-woorden.