Zonder een voorprogramma begint de band stipt om 20.00 uur. Het relatief rustige, maar wel gevoelige Boerderij II is het openingsnummer van de set. Het is pikdonker in de zaal en het podium is prachtig vormgegeven. Roos zelf ziet er ook erg gewaagd uit, een hele bonte legging met daarop een kort glitterjasje. De band is vanavond met z´n vijven. Een pianist, die een vleugel bespeelt, een drummer, een (contra)bassist, een gitarist, een toetsenist en natuurlijk Roos zelf, die vanavond als ´multi-instrumentalist´ inzetbaar is.

Het derde nummer is het bekende Onder Invloed. Bij dit nummer hoor je pas echt hoe goed en mooi haar stem eigenlijk is. Ook ondersteunt de gitarist haar prachtig met zijn tweede stem in het refrein.
Het nummer erna is een nieuwe song! Roos doet de aankondiging: “Dit nummer heet Schone Schijn en dat uh… komt uh… in de beste families voor…” En hier en daar wordt wat gelachen in het publiek. Het is een rustig nummer, maar met een vol geluid. Ook wordt er door de gitarist af en toe mondharmonica gespeeld.

Tussen de nummers door vertelt Roos het een en ander en dat vind ik eigenlijk een beetje jammer. Meestal kan ik het wel waarderen als artiesten grapjes maken of iets vertellen over de nummers, maar bij Roos irriteert het mateloos. Haar manier van praten en bewegen geven het gevoel dat ze een act opvoert. Vervolgens  zegt ze: “Als je denkt dat er een paard op het podium loopt… dat zijn … uuh … mijn schoenen!“

Na De Boerderij gaan de lichten uit en verlaat Roos het podium. Onrustig gefluister stijgt op uit de zaal: "Het zal toch niet afgelopen zijn? Ze heeft pas drie kwartier gespeeld..!" En plots gaan ook nog eens de zaallichten aan. Maar ineens staat ze daar met een accordeon. Onhandig klimt ze over de stoelen door het publiek totdat ze een oudere, kalende man heeft gevonden. Dan begint ze te spelen en te zingen, een heuse liefdesballade!

Gelukkig gaat ze daarna gewoon weer het podium op om vervolgens nog ruim veertig minuten te spelen. Er worden nog een aantal nieuwe nummers gespeeld en na een tijdje doet ze een aankondiging van het nummer Het Leven van een Kunstenaar, dat overigens geen nieuw nummer is. Het is een vertaling van het nummer Story of an Artist van Daniel Johnston. De tekst, echter, beschrijft precies het beeld wat ik van Roos heb. Ofwel, de irritaties die ze bij mij oproept met haar kunstzinnige houding.

Na deze avond is Roos toch in mijn aanzien gestegen. Haar act past erg goed in het theater. Ze heeft een goede begeleidingsband om zich heen, een erg mooie stem bij de mooie liedjes en dat artistieke gedoe… dat neem ik dan maar voor lief.