Het Nijmeegse Barbarella mag de avond openen voor het optreden van de nieuwe godenzonen van Kyuss en co, Truckfighters is hun naam.

De Barbies doen dat zeker niet verkeerd. De rockende nummers ontbreekt het niet aan effectiviteit. De geluidsman daarentegen wel. Hij draait Barbarella eigenhandig de nek om door ze op te zadelen met een dikke brei van geluid. Daarnaast verzuimt dit heerschap tot overmaat van ramp om tijdens één van de nummers de omgevallen microfoon terug in de kick te (laten) stoppen, hetgeen niet bepaald getuigd van alertheid. Jammer voor Barbarella, dat door toedoen van dit soort knulligheden een kans om te schitteren op een A-podium behoorlijk in rook op ziet gaan. Toch laat het kwartet zelf wel zien dat ze klaar zijn voor het grotere werk. De (nieuwe) nummers zijn verfijnder en de uitvoering (met name de drumpartijen) worden beter; kom maar op met de nieuwe opnamen!

Rott Child is de vaste support van deze tour van Truckfighters. Het waarom daarachter is een raadsel. De Belgen hebben niets van doen met logge woestijngrooves of dikke psychedelische rock. Rott Child komt (na een lange soundcheck) op de proppen met een soortement van math ’n roll. Knetterharde rock ’n roll met veel oog en gevoel voor avontuurlijk venijn. Het psychotische achterneefje van The Hives? De Zappa-gekke overbuurman van Future of the Left? Battles als rockband? Zoiets, maar dan wel klinkend  als een behoorlijke puinhoop. Het publiek pikt dit dan ook niet en besluit massaal te gaan roken of elders te gaan verpozen. Toch dient opgemerkt te worden dat Rott Child wel degelijk een leuke en interessante band is met hun maffe (stem)vervormingen, verwrongen basdreunen en idiote breaks. Een band die meer verdient dan dit aartsconservatieve stonerrockpubliek. Herkansing op de open-minded Nijmeegse Affaire?

Het uur U, Truckfighters treedt eindelijk (weer) eens op in Nederland. Hoewel de band met hun drie albums hoge ogen gooit bij veel stonerrockliefhebbers en muziekcritici, lijkt het de band maar niet te lukken om echt vuist te kunnen maken. Het bezoekersaantal deze avond valt dan ook behoorlijk tegen. Maar aan de inzet van de drie Zweden ligt dat zeker niet. In plaats van lijzig achterover leunend hun dreinende rock ten gehore te brengen zoals gebruikelijk is in het genre, staan er drie ADHD-figuren volledig uit hun dak te gaan op hun muziek en te geilen op hun zelfgecreëerde geluidsmuur. Een vreemd tafereel, dat eerlijk gezegd ook totaal niet bij de bezwerende stonerrock van het trio past.

Hoewel de band lekker speelt en heerlijk zompig klinkt is het in de loop van het optreden zelfs raadzaam om vooral maar niet te kijken naar het clubje ronduit irritante skatepubers dat Truckfighters bevolkt. Ogen dicht past ook weer niet bij deze muziek, ze dan maar de rug toekeren? Vreemd genoeg werkt dit het beste om het optreden nog enigszins dragelijk te maken om bij te wonen. Het zal u dan ook niet verbazen dat het ondergetekende inmiddels wel duidelijk is waarom Truckfighters tot op heden de doorbraak niet heeft weten te forceren. Of dat ooit nog zal gebeuren is maar zeer de vraag; hoe vallen zulke, toch prima muzikanten, met dit overdreven gedrag serieus te nemen?