In navolging van het succes van vorig jaar, heeft de Radboud Universiteit weer een Dies Festival ter ere van haar verjaardag georganiseerd. Deze tweede editie van het festival wordt geopend door de coverband MotownHead. Na een super-enthousiaste aankondiging van presentator Gideon geeft deze band een dampende soulshow weg. Met een loeiend orgel en diverse blazers weet de band een vol geluid neer te zetten, zodat de covers van alle bekende hits lekker binnenkomen in combinatie met het zonnetje en het bier. De twee zangers zijn ware showmannen met prima stemmen. Het zijn ook echte charmeurs, want ze delen rode rozen uit aan de vrouwen in het publiek. De zangeres maakte het plaatje compleet. Geen muziek waar de gemiddelde 3VOOR12-er warm voor zal draaien, maar als start van het festival zeker een mooi feestje.

Go Back to the Zoo doet het goed op lekkere zomerfestivals en heeft ondertussen al een paar hitjes weten te scoren met Beam me up en Electric. Het publiek gaat op deze nummers dan ook helemaal los. De jongens hebben duidelijk heel veel plezier op het podium en weten die sfeer goed over te brengen. Maar na een paar nummers heb ik het wel gehoord. De liedjes hebben veel van hetzelfde: leuke, blije zomerrock. Gelukkig weten de mannen van het nummer Electric meer te maken door een mooie, haast psychedelische gitaar battle tussen de zanger en de lead gitarist.

Eva de Roovere staat al klaar met haar band op het andere podium. Met haar Vlaamse accent weet ze al meteen een aantal harten te veroveren. De contrabassist en de saxofonist  geven de band nét dat beetje extra. Eva bespeelt zelf soms ook een instrument zoals een gitaar of klarinet. Het eerste nummer is te rustig en een zwakke opener, het publiek blijft afwachtend staan. Bij het derde nummer wordt gevraagd of we een dansje willen doen en er komt al iets meer swing in. Als het hitje Slaap Zacht wordt gespeeld, zingt de menigte een beetje mee. Het is een aardig optreden, maar echt spetteren doet het niet.

Voor het podium van Caro Emerald is het bomvol. Caro doet het goed bij zowel jong en oud. Live is de band heel dansbaar en jazzy, maar houdt die lekkere popbeat. Ze hebben dan ook geen drummer, maar een dj. Caro ziet eruit als een zomerse diva met een prachtige lange witte jurk. Back It Up doet het goed bij het publiek, maar Night Like This is wat zwakker. Het heeft een lange opbouw verliest daardoor een beetje zijn kracht. Als toegift doet ze een verrassende cover, Bad Romance van Lady GaGa.

Afsluiters C-mon & Kypski beginnen gelijk vol power met de hit Shitty Bum. Bij het tweede nummer gaat één van de leden achter het drumstel zitten en pakt een ander een gitaar. De synthesizers worden lomper en wordt het langzaam tijd voor echte actie. Het publiek zingt ondertussen luidkeels mee en staat flink los te gaan. Één van hun laatste nummers, Make My Day, zorgt voor een euforisch gevoel onder de menigte en is hét nummer van het Dies Festival 2010. Met C-mon & Kypski is het altijd feest en ook vandaag weten ze dat weer waar te maken. De afsluiter, het balkanachtige Circus C-mon & Kypski, blijft nog uren in mijn hoofd hangen.