The Jacobites uit Nijmegen hebben zich in korte tijd ontpopt als één van de interessantere bandjes van de nieuwe Nijmeegse lichting. Want waar tegenwoordig bijna elke lokale aspirant-muzikant een gitaar oppakt om zich (stoner)rockgod te wanen, kiezen zij redelijk verrassend  voor een Britse tak van de nineties indierock (Charlatans, Kula Shaker, The Wedding Present) die toch wat in een verdomhoekje is geraakt anno 2010.

Door de deels overlappende zeitgeist blijken ze een goede match te zijn als support act voor Magnapop. Hun sfeervolle, subtiel ingekleurde indiegrooves met psychedelische inslag komen perfect tot wasdom in het niet al te volle, maar toch aandachtig luisterende Luxor Live. Helemaal strak en zonder iets te makkelijke invloeden is het nog niet, maar voor zo’n jonge band weten ze verrassend goed hun rammelige charme aan een emotionele snaar te koppelen. De gebruikelijke dooddoener over het nog missen van een eigen smoel krijgt een grappige context doordat beide frontmannen zó mee kunnen doen in look-a-like contests voor respectievelijk Crispin Mills (Kula Shaker) en Tim Burgess (The Charlatans). Met iets meer podiumervaring en een verdere uitdieping van hun huidige sound kunnen we in de toekomst mogelijk nog veel mooie dingen verwachten.

Midden jaren ’90 was Magnapop één van de leukste bandjes in het alternatieve circuit. Ze wisten ook perfect de toenmalige tijdsgeest vast te leggen met hun frisse, fuzzy powerpop met scherpe randjes. Dit werd bovendien perfect gecontrasteerd door de kinderlijke uitstraling van frontvrouw Linda Hopper. Tegen de tijd dat de band in ’97 door allerlei perikelen op landurige hiatus ging, was het verhaal van de Amerikaanse ‘90s alternative rock echter ook wel grotendeels uitgespeeld. Kan Magnapop 2.0 in Luxor Live hun klassieke geluid weer wat nieuwe relevantie inblazen, of blijft het toch vooral weer een nostalgische aangelegenheid voor fans van het eerste uur?

Die vraag wordt helaas al deels beantwoord door de tegenvallende opkomst vanavond. Het lijkt er niet op dat nieuwe plaat Chase Park voor veel nieuwe fans heeft gezorgd. Wat rest is een band en een publiek dat in gelijke mate enorm dankbaar lijkt te zijn voor elkaars aanwezigheid. Het geluid is niet geweldig, de uitvoering wat rommeliger dan gehoopt en de nieuwe nummers wijken amper af van het oude werk. Maar puur door de speelvreugde en de melancholische factor ontstaat er toch een gemoedelijk sfeertje. Dat is ook wel deels te danken aan Linda Hopper, die steeds meer in haar rol van koddig huisvrouwtje is gaan groeien en lijkt uit te stralen dat ze het liefst iedere bezoeker een aai over de bol wil geven. Typisch zo’n avond waarbij de toegift zomaar een grote schaal met vers gebakken koekjes kan zijn.