Caulfield, Deaf by Stoning en The Jacobites krijgen in het Cultuurcafé de laatste kans om zich te plaatsen voor een plek op het podium van Doornroosje. En de drie bands zijn aan elkaar gewaagd. Niet alleen is de avond evenwichtig en de bands evenwaardig, het komt neer op de liedjes en de presentaties.

De country folk van Caulfield past heel goed bij het tijdstip van de net ondergaande zon. De nummers zijn weliswaar sloom, maar er zit een verzorgde en nette opbouw in. Het duurt dan ook eventjes voordat het kwartje valt. Wanneer het dreigt saai te worden, weet Caulfield het tij te keren en barst het viertal uit zijn voegen. Meer letterlijk dan figuurlijk. Op het podium spettert het niet en ook niet in het publiek, maar wel onderhuids. Dan gaan alle country folk remmen los. Maar er zijn momenten waarop het lastig wordt om de aandacht vast te houden. De nummers volgen een vast en doorzichtig stramien, ze beginnen rustig en halverwege wordt een tandje bijgeschakeld. De degelijke uitstraling van de band mag ook saai genoemd worden. Sowieso is het voor Caulfield lastig om het publiek aan zich te binden. De meeste mensen bespreken liever wat zij net hebben gegeten.

Bij Deaf by Stoning krijg je wat de naam belooft, namelijk onvervalste stonerrock. De aankondiging van de “Nieuwste spil in Nijmegen Stoner Rock City” is dan ook goed geplaatst. Maar zo humoristisch als de aankondiging wordt Deaf by Stoning niet. Het viertal neemt zichzelf blijkbaar heel serieus. Een glimlach kan er niet vanaf en van spelplezier is weinig te zien. Tegenover de kurkdroge presentatie staat de kurkdroge stoner. En dat is stoner zoals stoner hoort te zijn. Deaf by Stoning houdt een strak ritme aan en weet goed te temporiseren en te versnellen. Zij weten wel hoe zij muzikaal gezien interessant blijven. Tenminste, als je van stoner houdt, want het is toch genre wat kan vervelen. Vooral als de presentatie elke vorm van bevlieging mist.

Enkele lieden hebben The Jacobites al bij voorbaat een finaleplek gegeven. Qua potentie horen zij daar zeker te staan. De Britse indie doet gedateerd aan en lijkt geïnspireerd door Kula Shaker, maar The Jacobites hebben een eigen draai gevonden. De twee zangers zorgen voor een vol stemgeluid. Er wordt goed gebruikt gemaakt van de twee gitaren en het keyboard waardoor de popliedjes doorspekt zijn van leuke ideeën. Ook zit er een stijgende lijn in het optreden, de liedjes worden namelijk steeds beter. Het is allemaal wel goed, maar niet overtuigend. The Jacobites missen nog het vernuft om er een strak optreden van te maken. Minder praten zou al een stuk helpen.

Alle drie bands slaagden erin om tussen de nummers door te lange pauzes te nemen waardoor de vaart uit hun optredens genomen werd. Gelukkig kunnen zij hierop niet meer afgerekend worden. Maar alle bands haalden een behoorlijk niveau. Het leek net een loterij.

De jury prijst vooraf de hoge kwaliteit van de avond. De bands lagen dicht bij elkaar. Caulfield is matig origineel en heeft een geforceerde podiumpresentatie, maar ook fijne basloopjes, mooie kwinkslagen, uitgesponnen composities en een grote, zenuwachige bassist; iets wat je zelden ziet. Daarom krijgt Caulfield 73% koren. Deaf by Stoning maakt echte stoner, dus is de originaliteit gelijk aan nul. Het viertal lijkt op een schoolband, maar is wel retestrak. Bovendien houdt de jury wel van stoner. Deaf by Stoning krijgt 72% koren. The Jacobites zijn erg Brits, maar niet origineel. De samenspel is goed maar de band huppelt teveel achter elkaar aan en vooral de drummer is traag. De nummers zitten wel goed in elkaar. The Jabobites krijgt 66% koren tot grote verbazing van het publiek. Hier werd duidelijk een hogere score verwacht.

Met een score van 73% heeft Caulfield net de beste vier bereikt. Zij zullen samen met Liquid Snow, Roughhouse en At Zero strijden om de titel ‘Beste Studentenband van Nijmegen’ op 17 juni in Doornroosje.