Voordat we naar The Heavy gaan luisteren, krijgen we eerst nog The Wrong Jeremies voorgeschoteld. Hoewel de band uit de Randstad een aardige set aflevert, geven ze het publiek niet echt veel aanleiding om het gekeuvel te onderbreken. The Wrong Jeremies halen hun mosterd namelijk vooral bij de onvermijdelijke Queens of the Stone Age, en dat doen ze helaas met hele potten tegelijk. Nu is dat bij veel beginnende rockbands een (veel te) makkelijk gemaakte vergelijking, maar als het soms zelfs lijkt alsof er één op één riffjes worden overgenomen van Josh Homme en de zijnen (zoals bij het nummer 32), dan mag er toch eens achter de oren worden gekrabd. De niet functioneel naakte borstkas van de drummer en de aanwezigheid van een koebel helpen ook niet echt om de band van een eigen smoel te voorzien. “Kende iemand deze nummers al?”, wordt er tegen het einde nog hoopvol door de band aan het publiek gevraagd. Tja, wat moet je daarop antwoorden?

Het echte vuurwerk zal moeten komen van The Heavy, en er zijn slechtere bands te bedenken die je om zo’n boodschap kunt sturen. Op hun studioplaten weten ze een knappe balans te vinden tussen soul, funk en bluesrock, waarbij met ogenschijnlijk gemak een brug geslagen wordt tussen Curtis Mayfield en Led Zeppelin. Degenen die er vanavond echter vooral zijn voor een dosis Superfly zullen mogelijk wat bedrogen uitkomen: The Heavy is live veel rauwer, hoekiger en steviger dan op plaat. Ergens ook wel noodgedwongen: de veel geroemde blazers lijken vanavond helaas uit een conservenblik te komen, waardoor het geheel lang niet zo warm en funky is als je zou hopen.

Dat laatste is vooral een gemis bij de vele midtempo-nummers van The Heavy, die ze ten overvloede allemaal geclusterd lijken te hebben in het midden van de set. Tel daarbij op dat het geluid in Luxor vanavond wel erg hol klinkt en dan klinkt de op plaat zo warme sound live toch verrassend kil. Zelfs met die teleurstelling staat er echter nog steeds een sterke liveband op het podium. Het is dan ook vooral aan leadzanger en bolletje charisma Kelvin Swaby te danken dat de intensiteit en energie van The Heavy toch naar het publiek weet over te slaan. Een publiek dat zeker tegen het einde de heupen massaal los gooit. De keuze om de drie uptempo prijsnummers van de laatste plaat allemaal in het laatste kwartier te stoppen  is misschien wat slecht uitgebalanceerd, maar het zorgt wel voor een prettig slotakkoord dat naar meer doet smaken.

Gezien de sterk groeiende populariteit is het waarschijnlijk naïef om te hopen dat we The Heavy op korte termijn nog eens in een wat intiemere setting te zien krijgen. En dat is jammer, want Luxor leek vanavond vooral qua geluid en setting een maatje te groot voor een echt intense beleving. Dit is iets wat op de onvermijdelijke openluchtfestivals deze zomer mogelijk ook een probleem gaat zijn. Laten we dan maar hopen dat ze dan wél echte blazers zullen meenemen.