De avond in Camelot begint met singer-songwriter Annemarieke Coenders. Voor me staat niet alleen een schattig meisje met gitaar (zoals wel vaker het geval met singer-songwriters), maar ook een man van middelbare leeftijd achter een elektronisch drumstel compleet met laptop. Een onverwachte opstelling. Helaas maakt deze opstelling mijn inmiddels hooggespannen verwachtingen niet waar. Met uitzondering van één enkel nummer weet de drummer de ruimte die de gitaarpartijen bieden niet te benutten, maar gaat hij er precies op zitten, waardoor het eerder irritant, maar vooral afleidend is.

Annemarieke heeft een warme en zachte stem, met een heerlijke laid back timing die heel goed past in het genre. Ik wil zelfs zo ver gaan dat ze me doet denken aan Alanis Morissette in haar rustigere nummers. Helaas staat dit mooie geluid in schril contrast tot dat wat haar gitaar doet. Het instrument brengt een schel geluid voort dat gewoonweg storend is naast de stem van Annemarieke, bovendien raakt het ding na elk nummer ontstemd. Dit is een duidelijk voorbeeld van slecht materiaal, jammer.

Naarmate het optreden vordert, verliest het publiek de aandacht. Er zit weinig dynamiek in de set, na drie nummers beginnen ze allemaal op elkaar te lijken. Ook de stem van Annemarieke kent alleen standje kopstem met een rustige en tevreden uitstraling. Het is duidelijk dat deze vrouw wel kwaliteit in huis heeft, maar het ontbreekt nog te veel aan creativiteit en pit.

Vervolgens is het de beurt aan de band Red Hill Town, alternative country uit Nijmegen. Vanavond geven ze de akoestische versie weg, waarbij de drumster zo af en toe haar drumstel ook inwisselt voor een cajon. Het eerste nummer begint meteen goed. Er wordt heel duidelijk een sfeer neergezet die je doet denken aan stoffige woestijnen waar Lucky Luke zou kunnen opduiken of de lange, eindeloze en eenzame snelwegen van the States. De band speelt heel mooi met ritmewisselingen en weet op een treffende manier te versnellen en stil te vallen zonder dat je het gevoel hebt in een schokkerige achtbaan te zitten. Het gaat allemaal heel geleidelijk en de dynamiek die het meebrengt houdt de aandacht vast.

Jammer genoeg heeft deze band een sterk minpunt wat als een doorn in het oog steekt: de zang Alle drie de bandleden zingen, en alle drie doen ze dat bij tijd en wijle vals! De tweede stem van de gitarist zit er vaker naast dan dat hij goed zit en de leadzanger lijkt alleen de noten echt te raken in zijn kopstem, die hij overigens te weinig inzet. In zijn borststem zingt hij te laag voor zijn geluid en je hoort hem zenuwachtig knijpen bij de hogere noten. Over het algemeen klinken ze alle drie eigenlijk gewoon ongeoefend, alsof er (nog) geen zangles aan te pas is gekomen. Heel jammer, want dit is wel een band die de aandacht trekt door uitstraling, enthousiasme en creativiteit.