Voordat Megafaun de bühne betreedt is het eerst de beurt aan OIIO, de liefste band van Nijmegen. OIIO opent de set met Golden Mountains, het eerste nummer van hun net verschenen en zeer leuke cd. Duidelijk is dat de verstilde muziek van OIIO erg te lijden heeft van de korte soundcheck en het slechte geluid in Merleyn. Maar OIIO klinkt ook wat onzeker door de afwezigheid van sterke troef, zangeres Liset van Hoorn. Zonder driestemmige samenzang komen de stemmen van zanger/gitarist Joni van der Leeuw en gitarist Timo Pissaart er niet altijd even goed uit. Wat ook wel wennen is voor OIIO is dat ze voor het eerst met een nieuw groepslid spelen: toetsenist Joost Dekkers. Een verbouwde fietslamp verlicht zijn aantekeningen tijdens zijn overigens zeer verdienstelijke spel.
 
Megafaun ontpopt zich live als een zeer gezellige band met drie erg goede en gedreven muzikanten. Banjospeler, gitarist en zanger Phil Cook opent de show met: “Hallo Nijmegen, het is goed om hier te zijn.” En inderdaad het is ook goed om hier te zijn, want Megafaun speelt prachtige folksongs gedrenkt in psychedelische geluiden en achtergrondruis. Deze worden af en toe opgeroepen uit een op het podium aanwezige laptop, die knielend bediend wordt door Phils broer, Brad. Al bij de slotakkoorden van het imponerende eerste nummer Kaufman’s Ballad steelt het drietal de show door het publiek in te lopen en het bij hun weergaloze folk te betrekken.

De mannen van Megafaun hebben het erg naar hun zin in het mooie Nijmegen en ze willen maar wat  graag de huisband van Merleyn worden. Tijdens het derde nummer wordt er door de hele zaal een Happy Birthday gezongen voor ene Annemiek en Brad belooft ons stellig dat hij op zijn eigen verjaardagsfeestje weer  naar ons toe komt om dit met ons te vieren. Vervolgens spat de verjaardagseuforie uit elkaar in de lange, bluesy space jam Solid Ground, een nummer waar Akron/Family en Captain Beefheart nog een puntje aan kunnen zuigen. Deze lijn wordt nog een nummer doorgezet met een extra lange bluesstomper waarbij de hele zaal in canon meezingt. In Columns, een rauwe Beach Boys- pastiche, speelt Los Angeles Laker- fan en drummer extraordinair Joe Westerlund een stevig potje free-jazz terwijl hij ook nog de lead vocals voor zijn rekening neemt.

Het laatste nummer is weer een welkom stapje terug naar het lome platteland van het Amerikaanse zuiden, een lange banjo-intro met tamboerijn en bas die uitmondt in een ongelooflijk swingend deuntje. Dit is een duidelijke opmaat naar de toegift. De drie Amerikanen stappen het podium weer af en verzamelen het publiek om zich heen om de twee wonderschone nummers The Longest Day en Worried Mind met zijn allen naar een hoogtepunt te zingen. Het was Megafauns laatste show in ons land en een prachtig afscheid. Hulde! En kom snel terug.