Het ontbreekt het hoofdpodium van Kids 'n' Billies enkel nog aan typerende westerse saloondeuren wanneer de eerste hoopgevende klanken van de dag opstijgen. Het bruisende Californische 1/4 Mile Combo zet een luchthartig, doch krachtige sfeer neer met zijn moderne rockabillymuziek. Het vrouwelijke element in de vorm van de gezette zangeres Nettie Hammer past perfect bij de muziek. Naast een opgewekte uitstraling en een stem met een enorm volume, charmeert ze tevens met haar opvallende kledingstijl. Ook de snelle bassist vestigt met zijn uitlatingen op de Dogghouse bass de nodige aandacht op zijn kwaliteiten. De capaciteiten van de drummer komen door het repertoire helaas niet volledig tot uiting en mogen best meer benut worden. De nummers lijken een autobiografisch tintje te hebben en bevatten de nodige humoristische uitspattingen. De hafvolle bühne is gezien het kwalitatieve geluid wat ze ten gehore brengen onverdiend.

Het publiek hoeft niet lang te wachten voordat de volgende verschijning van de dag zich openbaart in de vorm van Kids 'n' Billies' eigen talentenjachtwinnaars: The White Belt. Schaamteloos overtreden ze soms het limiet van hun kunnen., maar met prachtig geselecteerd covermateriaal zoals bijvoorbeeld van The Outsiders kun je ze dat moeilijk kwalijk nemen. Daarbij zijn de nodige jeugdige charmes slim verpakt in een stilistische bandlook. Vooral met een laatste eigen nummer vernietigt deze groep snel de stoffige vooroordelen over talentenjachtwinnaars compleet. Meer van dit soort nummers graag! Je hoeft geen glazen bol te hebben om te beseffen dat als deze groep de huidige stijgende lijn aan kan houden er een hoopvolle muzikale toekomst op hem wacht.

De Blue Grass Boogiemen werken niet alleen in op je rockabillygehoor, ook verzorgen ze de nodige kramp in de lachspieren. Alle typerende instrumenten in het muziekgenre zoals de banjo, mandoline, contrabas en viool zijn aanwezig en worden op sublieme wijze gecomplementeerd door de basale mannelijke zang. Verzameld om één enkele microfoon bespelen ze het publiek, elkaar, en de muziek. Het tempo ligt hoog, laag, en dan weer ergens hier tussenin. Een deel van het publiek heeft zich dan ook allang uit de theaterstoelen gewurmd. Vooral de kwaliteiten van contrabas-speler/zanger Aart Schroevens laten zich niet ongemerkt aan je voorbij gaan. Voor deze mannen is ongetwijfeld de taak weggelegd om dit genre in Nederland op de kaart te zetten. Als zij het niet kunnen, kan niemand het!

Met oog op de jongere doelgroep zijn de Hippe Gasten gevraagd om voor het nodige entertainment te zorgen. Helaas zijn ze hierdoor op het festival wel een vreemde eend in de bijt. Met een groots aanbod van spelletjes, een zweefmolen en watergevechten op de achtergrond van het podium rijst de vraag of het werkelijk nodig is dat ook voor muzikaal kinderlijk vertier wordt gezorgd. Enige verveling bij de volwassen doelgroep blijft dan ook gedurende het optreden niet uit en hierdoor houdt de groep aanvankelijk de aandacht moeilijk vast. Op muzikaal gebied gaan de nekharen recht overeind staan bij het luisteren naar de songteksten. Maar als uiteindelijk puntje bij paaltje komt hebben ze wel gedaan waarvoor ze kwamen en staan enkele kinderen met een lach op het podium.

De Bazzooka’s voorzien vandaag de festivalgangers van nederska zoals deze hoort te klinken: vrolijk, energiek, en uiteraard met voldoende ruimte voor het diverse arsenaal aan vuvuzela-achtige instrumenten. Nummers als Kicken Op Jezelf, en Ontspan van de band Van Katoen – waar de frontzanger Bas deel van uit heeft gemaakt – zijn in een smakelijk nederska-jasje gestoken. De velen stoelen op de bühne wekken direct verzet op bij de groep die liever in het rond explodeert. De podiumervaring van frontzanger Bazz signaleert dat de connectie met het publiek moeilijk te leggen is en zodoende besluit hij het optreden over een andere boeg te gooien. Een zet die subiet zijn vruchten af werpt. Hij verlengt de focus en uiteindelijk wordt het optreden meer een grote kindershow waarbij de jeugd participeert, en de ouderen luisteren. Een geslaagd feest voor jong en oud.

Th' Legendary Shack*Shakers zorgen gedurende het avondrood voor het rock-'n-rollclimax van de dag. Er kan niet anders geconcludeerd worden dan dat deze band met de exhibitionistische frontzanger volledig terecht enkele jaren op het verlanglijstje van het festival stond. Ze spelen hard, vuig en smerig. De absurde dynamiek van frontzanger J.D. Wilkes intrigeert, en roept verbijstering op bij de vraag hoe hij er zo cool mee weg komt. Daarbij leidt de bezieling en intensiteit bij het gebruik van zijn versterkte mondharmonica tumultueus tot getier bij de dansende massa die zich voor het podium geschaard heeft. De balkgeluiden van een ezel, een Donald Duck-imitatie, het ontbreekt de groep aan enige vorm van schaamte. Het is een zegen om volkomen los te kunnen gaan op een dergelijk ongegeneerde en talentvolle groep.

Donkere experimentele melodische harmonieën zetten het einde in van het festival met psychedelische garage blues. Afsluiter The Black Box Revelation produceert een volwaardig mainstream alternative geluid. Slechts bestaande uit een zanger met gitaar en een drummer springt het Belgische duo fris in het oog. De benutting van de gedurfde instrumentale combinatie vraagt om een hoge mate van kwaliteit. Een andere band zoals bijvoorbeeld The White Stripes heeft eerder al laten zien dat een dergelijke vereniging van deze instrumentale werktuigen tot een triomf kan leiden. De overdrive op de zang en de distortion op de gitaar zorgt voor een vol, gruizig geluid. Het publiek is niet terstond geïmponeerd door de muzikale uitlatingen van het duo, maar de muziek blijkt te werken als een dieselauto. Het rijdt behoorlijk als ze eenmaal op gang gebracht zijn.