So Called Celeste, een metalcore band uit Amsterdam, opent deze warme zomerdag. Na vele veranderingen in de band staat de nieuwe formatie van So Called Celeste op het podium. Ze komen een beetje traag op gang maar na hun eerste drie nummers gaan ze er helemaal voor. De band is een goede opener voor het festival, alleen jammer dat het publiek een beetje tam is. Opeens beginnen er toch twee jongens een kleine “mosh” die eigenlijk nergens op slaat, maar toch leuk dat in ieder geval íemand een beetje mee doet met de muziek. 

Na So Called Celeste in de kleine zaal verhuist iedereen naar de grote zaal om daar de reünie show van Sacred Life’s show mee te maken. Sacred Life is een leuke poprock band met hier en daar wat punkinvloeden. Ook hebben alle bandleden dezelfde kleding aan, wat er leuk uitziet. De zanger neemt tussendoor nog wat anekdotes uit het bandverleden door en sommige mensen beginnen ‘Spelen!’ te roepen omdat hij wel erg lang blijft doorpraten. Leuke show, maar niks speciaals. 

Van de grote zaal weer naar de kleine en daar staat Stairs To Nowhere. Volgens de flyer ‘garagerock extraordinaire’.  Eenmaal aan het spelen zijn deze jonge gozers zeker extraordinaire. Het is een erg goeie band met zoveel potentie dat ik er misselijk van word. Mooie nummers die veel veranderen van dynamiek. Van rock-’n- roll tot lichte invloeden van metalcore en post-rock. Ook de energie die ervan af spat is gigantisch. Je ziet niet alleen de band genieten, maar ook het publiek. 

Na zo’n goeie band verwacht je wel een betere band in de grote zaal, maar dit valt heel erg tegen. Through Solace uit United Kingdom kan niet bekoren met hun lieve uiterlijk en hun metalcore-achtige geluid. De zanger maakt goed gebruik van het podium, maar af en toe kakken zijn brulvocalen in. Muzikaal gezien is het niet bepaald origineel en de overgangen van breakdowns naar refrein gaan niet bepaald soepel.  

De dromerige post-popband Lingby uit Duitsland is nog steeds bezig in de kleine zaal, toch snellen sommigen zich naar de grote zaal waar Only Seven Left net begint met spelen. Ze geven je het gevoel dat ze de Fall Out Boy van Nederland zijn want er staan talloze gillende meisjes voor het podium. De band staat leuk op het podium en laat het publiek ook leuk mee doen. De band communiceert goed met elkaar en het publiek en ze coveren ook nog het nummer Replay van Sean Kingston. 

Dan is het tijd voor Nederland Zingt! in de kleine zaal, met drie singer-songwriters. Iedereen zit op de grond en wacht rustig af op Mariecke Borger. Als ze het podium betreedt met een hele band en de eerste akkoord aanslaat valt iedereen stil. Dit liefelijke meisje heeft een enorme mooie zoete stem en ik hoor iemand in het publiek zeggen ‘Hoe kan iemand met zulk haar nou zo mooi zingen.’ Niet iedereen hoeft er als een Barbie uit te zien om talent te hebben! 

Dan komt Bogaard op het podium, een totaal ander type.. Met zijn ZAO shirt en New Kids kapsel ziet hij er natuurlijk heel stoer uit. Maar dit zegt niks. Met zijn akoestische gitaartje ziet hij er nog best kwetsbaar uit. Met zijn rauwe stem en zacht gitaar-gepingel lijkt het net of hij je een verhaal vertelt en je kan niet anders dan aandachtig luisteren. Totaal niet wat je hiervan zou verwachten maar wel erg goed!

Als laatste speelt Rogier Pelgrim met zijn gitarist Maarten. Een ‘local hero’ dus je kan niet anders dan hoge verwachtingen hebben van deze twee jongens. Ook al heeft Rogier een hele mooie zuivere stem, zijn optreden komt niet echt uit de verf. Het samenspel met Maarten is ook niet echt super. Misschien is het een goed idee als ze er nog een bassist en een drummer bij zoeken, want ze zouden zoveel beter zijn met een hele band om zich heen! 

Van de akoestische muziek weer door naar Intohimo, heftige Zweedse emocore. Enorme energie en goeie riffs. Aardig origineel in hun genre, en het publiek doet erg leuk mee. Er zijn zelfs mensen die meeschreeuwen met de nummers. Een van de betere hardere bands van de dag. 

The Spirit That Guides Us is ook een van de betere hardcore-bands van de dag. Voor velen een nieuwe ervaring, voor sommige een herhaling, maar wauw wat is dit een show! Niet alleen de band maar de hele zaal staat strak van de energie. Enorme chaotische emocore met cleane en schreeuwende vocalen. Moshpits, stagedives, highfives, sing-a-longs het is er allemaal. De band communiceert leuk met het publiek en andersom ook. Wat een ervaring. 

Nadat de hele grote zaal leeg loopt na de intense show van The Spirit That Guides Us, blijft er wat publiek achter om vooraan te kunnen staan bij de hoofdact van de avond. Mewithoutyou is een experimentele post-hardcore, indie-band uit de USA. Zodra de band begint gaat de hele zaal uit zijn dak.  Het is één groot feest en iedereen zingt mee met de nummers. Mewithouyou speelt strak, ondanks dat zij en het publiek verdrinken in het zweet. Je kunt merken dat dit echt de band van de dag is. Met de eigenaardige gezichtsuitdrukkingen van de zanger en zijn vreemde gedrag, zoals op een box hangen en een dopje van een fles op zijn hoofd zetten, krijgt hij het publiek wel lekker mee. 

Kortom: een leuke dag, met leuke mensen en veel zweet!