De fundamenten voor een positieve avond worden gelegd door voormalig straatmuzikant John Carrie.  Samen met de Nizlopi-achtige begeleiding van Moor Green weten ze in het voorprogramma een passende laid back sfeer uit te dragen. De inmiddels in Nijmegen woonachtige Ier speelt speels, soms net iets te zacht, maar zeker opgewekt. Een bijzonder waardige opener.

Xavier Rudd staat vandaag niet meer alleen op het podium zoals we van hem gewend zijn. Om zijn nieuwste album Koonyum Sunmet te promoten voorziet het duo Izintaba hem vanavond van Afrikaanse klanken. Hierbij weet de Australiër desondanks trouw te blijven aan de speelstijl die je van hem gewend bent: hoopvol, onvermoeid, levenslustig en spiritueel. Het is een zanger met naast een lange adem, een lange houdbaarheidsdatum. Dit blijkt ook uit de grote massa die zich voor het podium aan het verdringen is. De eerste klanken van de inheems Australische didgeridoo worden bij het openingsnummer Fortuneteller warm verwelkomd. Ook andere nummers zoals Messages en Let Me Be blijven ondanks de veranderde samenstelling intact en van een superieure kwaliteit.

Bij het spel wordt menig maal de gitaar liefdevol zijwaarts op schoot geplaatst om de ziel uit de klankkast van zijn gitaar te kunnen plukken in plaats van te strelen. Het gevoel van deze geluiden komen door de ietwat rauwe speelstijl op de harmonica extra in het daglicht te staan. De spirituele wijze waarop de nummers geïntroduceerd worden hebben veel weg van een gebed wat het gevoel die de 31-jarige muzikant in zijn nummers steekt nog eens extra benadrukt. Maar toch…

Als je diep door de vrolijk nonchalante ‘out of bed look’ heen kijkt komt hij vermoeid over. Een blik op het tourschema van deze wereldwijd geliefde artiest laat zien waarom.  Dit uit zich bij de eerste paar nummers in de lichte heesheid van zijn galmende stem. Ongetwijfeld is het ook heerlijk om muzikanten te hebben die eenzijdigheid vermijden en net buiten de maat durven te spelen. Wat klein tromgeroffel hier, een scherpe bastoon daar. Het houdt het geheel onvoorspelbaar en fris. Alleen wordt hierbij soms de plank misgeslagen, waardoor het kortstondig wat rommeliger klinkt. Gelukkig wordt dit snel herpakt en getransformeerd naar heldere zuivere klanken, zodat iedereen weer rustig mee mag wiegen op de muziek.

De nummers van zijn nieuwe album worden met gelijke mate van enthousiasme ontvangen als de klassiekers. Wederom is de muziek hierbij voornamelijk om zijn stem heen gezwachteld en gaan de teksten over de strijd van zijn Aboriginal voorouders.  Toch snijdt de Afrikaanse zang van zijn metgezellen ook dwars door je heen en lijkt er in het geheel een speciaal plaatsje weg gelegd voor stevige baslijnen met lichte rafelranden. Je doet er verstandig aan de naam Xavier Rudd bij de wintermaanden in je agenda te noteren. Zijn muziek en eeuwig aanhoudend optimisme is ongetwijfeld het beste medicijn om winterdepressies te voorkomen.